esas nia kritiko di la senregula derivado : same quale on dicas ĝojo, ĝoja, l’ autoro kredis, ke on povas dicar gajo, gaja; ed il esas justa en la nuna stando di la linguo; il sequas la logiko e l’ analogio plu bone kam la Fundamento (komp. p. 231 sqq. di ca numero). — P. 53 (Sección gramatical), on penas explikar a nia hispana samideani, ke kv devas pronuncesar k-v, e ne kŭ, quale li naturale tendencas facar, kun omna Ocidentani, e quale ni konsilas pronuncar qu.
En numero di mayo, ni rimarkas sur unesma pagino : podeke vice dekope (la nuna uzo di po esas tute senregula e mallogikal : ES. donas a ca vorteto preciza ed utila senco, e same regulizas la uzo di -op.) Ni rimarkas anke, ke on skribas Eustakjo (e ne : Eustakio), evidente, por ne mis-acentizar la silabo ki. Co esas precize la remedyo trovita ed aplikita da Ido a multa vorti por pozar l’ acento en sa justa loko : familyo, folyo, sekretaryo, e c. En la sama artiklo, on transskribas per mokitjo la hispana vorto moquillo; c. e. on tradukas tute juste la ll (palatala o malseka, quale on dicas) per lj (ly) e ne per jl, quale Dro Zamenhof. ES. esas do justa, skribante exemple alyo, palyo, e c. vice EP. ajlo, pajlo, e c. On vidas per ta detali, ke ES. respektas la fonetikal sentimento di la naturala lingui, quan EP, tre ofte ofensas. Ed aparte nia hispana samideani prizos multe ta avantajo. — P. 67, Elb-veturado, ŝipveturo : kad, vice ta malklara, maljusta e vere ridinda expresuri, on ne preferos la internaciona vorto navigado?
Brazila Revuo Esperantista (nov.-dec. 1907). — En artiklo subskribita da So Everard Backheuser, prezidanto, e So Fred. Geyer, sekretaryo di la Brazila Ligo Esperantista, e datizita de marto 1908, ni lektas la sequanto :
« Laŭ ni la nuna, nedaŭra, malkonsento devenas precipe de la nekompetenteco de la L. K., kiu ne povis rajte paroli en la nomo de la tuta esperantistaro, ĉar fakte ĝi ne riprezentis nin, estante apenaŭ sekretarioj de Dro Zamenhof por lingvaj aferoj.
« Nu, preskaŭ ĉiuj esperantistoj proklamas, ke Esperanto (kiel solvo de la lingva problemo) estas perfektigebla, la plimulto klare sentas, ke ĝi estas kapabla evoluadi, kaj eĉ reformenda en la celo altiri al ni la kontraŭuloj, eviti skismon, kiu estus por longa tempo la nuligo de la rezultato tiel pene akirita.
« Ke Esperanto estas perfektigebla, tion pruvas la ŝanĝiĝoj historiaj en nia lingvo de la vortoj de tempo : tiam, kiam, iam, ktp. antaŭe tian, kian, ian, ktp.; la akcepto de novaj sufiksoj, kiel aĉ; la reguligo de certaj radikoj, kiel deklari anst. deklaracii, k. s.; la facila enkonduko de granda nombro da novaj vortoj por anstataŭi uzataj, malbonaj formoj : aspekto por elrigardo, k. t. p. »
Hike on memorigas la reformi propozila da Dro Zamenhof ipsa en 1894, ed on konkludas : « La necesa interkonsento fariĝos nun post akordo pri reformoj.