lingvo ». Ni dankas nia dana kunfrato pro ca simpatioza sentimenti, qui respondas plene a nia intenci. Sed la realigo di nia komuna espero e deziro di paco dependas grandaparte de la konduto di la konservema chefi di Esperanto.
Germana Esperantisto (mayo) publikigis interesanta artiklo da So Heinrich : Teorio kaj praktiko, kelkaj rimarkoj pri la lingvo de Ido. La autoro kredas trovir « grava malkonsenti inter la teorio di Dro Couturat e la praktiko di ldo » e di Progreso. Unesme, il remarkas en 1a numero di Progreso kelka malsimilaji, qui esas simple lapsus calami (erori di plumo). Evidente, on devas dicat politikala same quale naturala. Sed ni nule intencas enduktar en EP. la propraji di ES., tute kontre, ni penas skribar EP. pura ed ES. pura, por ke on povez plu bone komparar e judikar.
Exter ca malgrava detali, So Heinrich facas du generala kritiki. Il riprochas a ni intermixar la ago e la rezultato di l’ ago, en substantivi derivita de verbi, quale amo, espero, e c. Nu! ca riprocho semblas stranja, nam tute kontre ni furnisas la moyeno distingar, kande co esas logikal e necesa, ca du koncepti, quin kontre EP. konstante intermixas! So Heinrich objektas a ni subtilega distingo inter amo (Liebe) e la ago amar (Lieben), inter espero (Hoffnung) e la ago esperar (Hoffen); ni konfesas, ke sa super-logiko venkas nia simpla logiko,e ke ni vidas nula difero inter ca koncepti, malgre la diversa formi, per qui la germana linguo expresas li. Omna linguisto savas, ke la infinitivo esas quaze verbal substantivo, e ke existas nula logikal difero inter amar ed amo, esperar ed espero, e c. Mem kelki propozis, ke on simple identigez la du formi, sive uzante l’ infinitivo quale substantivo (la amar, la esperar, quale facas tre logike multa lingui), sive uzante la substantivo quale infinitivo : efektive, nula difero esas inter la du frazi : bela esas morto por la patrio, e : bela esas mortar por la patrio[1]. Ula konservemi riprochas a ni trouzar la logiko; ni povas nun resendar a li ca riprocho!
Segun So Heinrich, on devus uzar la sufixo ad por indikar la ago ipsa, mem la simpla ago, « ĉar ĝi montras la ripetadon ». Hike la logiko abandonas l’ autoro : ni ne komprenas quale sufixo, qua signifikas la ripetado di ago, povas anke, e mem pro co, signifikar la ago pura e simpla. « La dansado esas la ripetado di l’ ago dansar », yes, c e. di la danso! « la pensado esas durigado di l’ ago pensar », qua nomesas simple penso. Co esas la sola logikal teorio, e la sola konforma a la Fundamento.
So Heinrich riprochas a ni chanjar la senco di multa Esperantala vorti : yes, relate a la malbona nuna uzo, qua konfuzigas ol, sed ne relate a la reguloza principi di la linguo. Segun il, fendo, faldo indikus la konkreta kozi, quin ni expresas per fenduro, falduro tute
- ↑ E co esas decidiganta motivo por uzar en la du kazi l’ adjektivo, e ne l’ adverbo, quale facas EP. per sintaxal idiotismo : bele estas morti…
