— 21 —
9.—Sino mang taga Pilipinas ay di mapipilit magbago nang bahay ng lupang tahanan, cun hindi ito ipagutos sa hatol na nagdá nang ca. tampatang may capang arihan, capagnadingig ong may usap, sa manga bugar na nabibilin sa cautusan.
10.—tindi maicacapit cailan man ang parusang samsamin ang manga pagaari at sino may hindi maaalisan hang caniyang pamumuhay, cundi yaon jutos nang may capangyarihan sa napagquiquilalang icagagaling nang lahat ngunit cun magcagayon may papalitan nang nauucal sa balaga. Cum bindi magcacaganito'y aamponin ng manga Ilucem at ibabalic ang pagaari sa inclisan.
11.—lindi rin maicacapit cailan man ang parusang patayin, sapagca't ang tapat na parusang nauucol sa catouiran ay di dapat tumungo sa ibang bagay cundi sa pagbabago at pagbabalic loob ng may sala, cailan ma't ito'y tutulot ng hayeg na pagbabayad sa nagawang sala. Natatangi lamang dito ang paglabag ng manga sandatahan sa harap nang caausy, sa pagcart can magcacnganito'y maaalisan ng buhay ang tunay na may sala, cun mahihila ang bocng hecbo sa gauang masama pag hindi ito guinaua.
12.—Ang República palibhasa'y isang Katipunan ay di nagtataglay ng ano mang religión, cundi ipinauubava sa consiensia nang baua't catauo ang boong capangyarihan sa pagpili nung inaacala niyang lalong marapat at matorid.
Caya' sa loob nang bacuran aitong Pilipinas ay di maliligalig ang sino man dahil sa manga caisipang tinataglay niya tungcol sa religion at sa pag gamit nang pagsambang minamagaling niya, at ang hindi lamang ipahihintulet ay ang bayag na pagsalansang sa ugaling minamabuti nang la- hat nang tauo.
