Jump to content

Page:PL Zygmunt Krasiński - Pisma Tom6.djvu/215

From Wikisource
This page has been proofread.

A sława i miłość były piękne widziadła,
Mijając i wracając przed memi oczyma.
I zapomniałem o jeziorze z spokojnemi wodami
I o trzcin jego szeleście, o fal jego uśmiechu.
Rad jeno byłem miast widnokręgowi,
Temu kamiennemu grobowcowi, gdzie dusza więdnie,
W swym śnie lubiłem patrzeć na niezmierną rzekę
Mknącą w swej sile, majestatyczną;
I serce me skakało z radości i nadziei...
Lecz poznałem wkrótce, że to była złuda.
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Któż mi powróci tę przezroczystą falę,
Gdzie przeglądało się dziecięctwo moje,
Tę falę czystą tak, ale tak chyżą,
W której me serce koiło pragnienie?
Czarny muł źródło mąci;
Piana bieli nurt.
Czemuż-to cicha struga zboczywszy w swym biegu,
puściła swe łożysko dla łożyska strumienia?

────────


W ALBUMIE DELFINY POTOCKIEJ[1].
─────

 Gdzie czuciem i natchnieniem nie sposób, tam dokładaj rozumem, gdzie rozumem nie, tam natchnieniem, gdzie obuma nie sposób, tam wolą. Boś ani z czucia tylko, ani z rozumu tylko, ale z obu razem skojarzon i spojon — a gdy je natężysz i zlejesz, wolę masz.
 (1840).

────────


JEŚLI MI KIEDY...[2]
─────

Jeśli mi kiedy przewodniczyć miały
Na drodze ziemskiej szczęście albo chwała,

  1. W Delfinie Potockiej (1807—77) Krasiński kochał się namiętnie.
  2. Napisane dla Joanny Bobrowej (1807—89).