z tego, że pełno tutaj szałasów, krów, owiec, a więc i mleka słodkiego, kwaśnego, żętycy, sera nie brak, tworzy ta dolina punkt zborny dla zwiedzających nasze Tatry. Ob. Dr. E. Janota. Przewodnik w wycieczkach na Babią Górę, do Tatr i Pienin. Kraków, 1860. W. Eljasz. Illustr. Przewodnik do Tatr, Pienin i Szczawnic. Poznań, 1870. Kolbenheyer. Die Hohe Tatra. Teschen. 1880. Br. Gustawicz. Kilka wspomnień z Tatr. W Wędrowcu, 1879. Br. G.
Gąsienicowy potok, także Małołąckim albo Małołączniakiem zwany, potok tatrzański, na Podhalu nowotarskiem. Wytryska w lesie poniżej perci wiodącej przez Przysłop do Miętusiej doliny pod Miętusią Turnią, tworząc kilka wywierzysk. Wzniesienie tych wywierzysk czyni 1053·63 m. (Janota). Ciepłota wody w wywierzyskach dnia 2 sierp. 1869 r. o godz. 9¼ rano czyniła 5·5°C. przy ciepl. powietrza 19.39°C. (Janota). Potok ten płynie po złomach granitowych na północ, tworząc granicę Zakopanego od Kościelisk, aż po drogę wiodącą do Kościelisk, a przerznąwszy ją wpada po 6 i pół kil. biegu do Cichej-Wody. Wnijście tuż powyżej tej drogi do dolinki tego potoku jest nader wąskie; z obu stron skałki, z których wschodnie wiele zawierają skamielin. Przed wnijściem do tej doliny nad potokiem, nieco na zachód od niego i tuż nad drogą do Kościelisk, znajduje się płasienka, dawniej zalesiona, dziś wyręb zowiąca się „na Kierpcowie”, tak nazwana od zbójnika Kierpca, który tutaj miał zimować. Nieco dalej wnijścia przechodzi się w las. Wschodni stok tej dolinki tworzy grupa Łysanek (1457 m. szt. gęn.), oddzielających dolinę Strążysk czyli potoku Młynicznego od pot. Gąsienicowego. W zachodnim zaś jej boku nad wywierzyskami wody małoląckiej wznoszą się piękne turnie Miętusiańskie, a od nich na północ Hruby Regiel (1339 m. szt. gen.), na który niemi wyjdzie. Idąc potokiem (na prawo) pod turnie Miętusiańskie wychodzi się ku Czerwonym Skałkom nad Przysłopem, a potokiem na lewo na Przysłop, jeszcze zaś dalej na lewo (południowo-wschód) skalnistym żlebem na Małą Łąkę. Br. G.
Gąsieniec, folw., pow. nieszawski, gm. Lubonie, par. Nieszawa.
Gąsiewo, ob. Gąsewo.
Gąsięcice, Gąszęcice, niem. Gunschwitz, w r. 1360 Gansnicz, wś i dobra, pow. olawski, nad rz. Sorofką, par. Wierzbno.
Gąsin 1.), wś, pow. błoński, gm. Helenów, par. Żbików. W 1827 r. było tu 14 dm. i 116 mk. 2.) G., wś i folw., pow. turecki, gm. Wichertów, par. Turek. W 1827 r. było tu 10 dm., 98 mk. Folw. G. z wsią t. n., od Kalisza w. 42, od Turka w. 7, od rz. Warty w. 8. Rozl. folwarczna wynosi m. 414, grunta orne i ogrody m. 278, łąk m. 30, pastw. m. 37, zarośli m. 60, nieużytki i place m. 9; płodozmian 6-polowy, bud. mur. 1, drewn. 11. Wieś G. os. 16, gruntu m. 82. A. Pal. i Br. Ch.
Gąsiny, os., pow. kolski, gm. Budzisław, par. Kościelec.
Gąsior, niem. Gonschior, wś, pow. ządzborski, na pruskich Mazurach.
Gąsiorki, niem. Gonsiorken, włośc. wś, pow. starogrodzki, po prawym brzegu rz. Jonki, do której naprzeciwko wpada struga zwana Liszki (Liske Fl.), ma glebę w części gliniastą pszenną, w części piaszczystą. Obejmuje posiadł. gbur. 10, między któremi najwięcej donośna wolne sołectwo, ogrodn. 7, obszaru ziemi mr. 2153, katol. 306, ewang. 15, dm. mieszk. 28. Parafia Barłożno, szkoła Królów-las, poczta Skurcz, stacya kolei żel. Czerwińsk. Odległość od Starogrodu 3 mile. G. graniczyły z dawniejszą posiadłością klasztoru peplińskiego Królówlasem: ztąd zachowały się niektóre wiadomości w sporach granicznych. R. 1605 toczył się proces o granicę między temi dwiema wsiami. Występują w nim: opat pepliński Mikołaj Kostka, Zofia Radziwiłłówna wdowa po Achacym Czemie wojewodzie malborskim, staroście gniewskim, Baltazar Stanisławski podkomorzy sanocki, starosta ociecki i starogrodzki (do którego G. należały), Michał Konarski kasztelan gdański, Jan Schorcz kasztelan malborski, Michał Borowski wice-starosta gniewski, Jan Oleski podkomorzy pomorski, Stanisław Koss „succam. vendensis,“ Seweryan Zaleski miecznik pruski, Andrzej Białobłocki, Piotr Wojanowski jako komisarze królewscy. Kś F.
Gąsiorów 1.), wś i folw., pow. łęczycki, gm. i par. Mazew, o 14 w. od Łęczycy, o 10 od Krośniewic. Liczy 11 dm., 122 mk. Nabyte w r. 1874 za rs. 21,416. Rozl. wynosi m. 323, a mianowicie: grunta orne i ogrody m. 300, pastw. m. 1, nieużytki i place m. 22; bud. mur. 2, drew. 7. Wieś G. osad 15, gruntu m. 17. Od dóbr tych w r. 1874 oddzielono przestrzeń m. 90, lecz nazwa niewiadoma. 2.) G., wś i folw. rząd., pow. kolski, gm. i par. Kościelec. W 1827 r. było tu 32 dm., 290 mk. Por. Dziewczopole. 3.) G., wś włośc., pow. konecki, gm i par. Gowarczów, liczy 22 dm., 140 mk., 232 mr. obszaru.
Gąsiorów, ob. Ganscherau (niem.).
Gąsiorowice, niem. Gonschiorowitz, r. 1361 Gansorowicz, wś, pow. wielkostrzelecki, parafia Jemielnica, o 1 milę od W. Strzelc, nad Wodą Jemielnicką. Wś ma 111 osad, 1270 m. rozl., 2 młyny; folw. zaś ma 711 m. rozl., gleba mało urodzajna. Do G. należy karczma po drodze ku Łaziskom i folw. Wernerów; dawniej folw. Lissek. F. S.
Gąsiorowizna 1.), wś włośc., pow. mławski, gmina Słupsk, par. Żurominek, odl. o 16
