tę wieś przechodzi kolej żelazna lwowsko-czerniow., idąca z Halicza do Jezupola. Dubowce oddalone od Stanisławowa o 18 kil. na północ, od Mariampola o 5 kil. na północny zachód a od Jezupola w tymże kierunku o 5·7 kil. Przestrzeń pos. więk. roli ornej 343, łąk i ogr. 70, past. 164, lasu 308; pos. mn. roli ornej 1237, łąk i ogr. 279, past. 176, lasu 22 m. austr. Ludność rzym. kat. 6, gr. kat. w Dubowcach 1245, w Dechowej 448, izraelit. 37, razem 1736; dm. 233. Należy do rzym. kat. parafii w Mariampolu. Gr. kat. parafią ma w miejscu, należącą do dekanatu halickiego; parafia ta oprócz głównej cerkwi w Dubowcach (1245) i filialnej w Dechowej (448) ma drugą fiilialną w Wodnikach z 283 gr. kat. obrządku; cała więc parafia liczy 1976 gr. kat. obrządku. W tej wsi jest szkoła etatowa o 1 nauczycielu, i kasa pożyczkowa z funduszem zakładowym 867 złr. W pobliżu tej wsi wznosi się wielka mogiła niezbadanego pochodzenia. Właściciel więk. pos. klasztor sióstr miłosierdzia w Maryampolu. B. R.
Dubowce, Duboutz, Dubowitz, wś nad Prutem, pow. kocmański na Bukowinie, o 4 kil. od Niepokołowiec, z parafią grecką nieunicką.
Dubowczyk, wś, pow. bracławski, par. Niemirów, 223 dusz męz., z Masłówką 518 dz. ziemi włośc. Należy do Maryi z Potockich Strogonowej; do tej wsi należy przysiolek Rossochy. D. miał 1868 r. 41 dm. Dr. M.
Dubowe 1.) folw. pryw. nad bezimiennym strumykiem, pow. wilejski, gm. parafianowska, 3 okr. adm., przy drodze pocztowej z wsi Krypul do m. Dokszyc, o 72 w. od Wilejki; 1 dm., 15 mk. (1866). 2.) D., folw. prywat., pow. wilejski, 2 okr. adm., o 52 w. od Wilejki 1 dm., 8 mieszkańców (1866). 3.) D., wś włość., pow. wilejski, 1 okr. adm., o 56 wiosrt od Wilejki, przy drodze pocztowej z m. Ilii do m. Radoszkowicz, 8 dm., 101 mieszkańców (1866). 4.) D., zaść. prywat., pow. wilejski, gm. miadziolska na wyspie jez. Miadzioł, w 3 okr. adm., o 67 w. od Wilejki, 1 dm, 11 mk. (1866). 5.) D. lub Dębnik, zaść. prywat. nad rz. Dźwiną, pow. dziśnieński, o 28 w. od Dzisny, 3 okr. adm., przy drodze pocztowej z Dzisny do Drui; 1 dm., 2 mk. prawosł. (1866). 6.) D. lub Dąbie, dwa zaśc. prywat., nad rz. Janką, pow. dziśnieński, o 66 w. od Dzisny, 2 okr. adm., przy drodze pocztowej z Głębokiego do Dyneburga; 2 dm., 12 mk. rzym. kat. (1866).
Dubowica, wieś, pow. kałuski, leży nad potokiem, dopływem pobliskiej Siwki, o 3 kil. na północ od Wojniłowa a o 20 kil. na północ od Kałusza. Przestrzeń posiadł. więk. roli or. 274, łąk i ogr. 6, past. 52, lasu 289; posiadł. mn. roli orn. 325, łąk i ogr. 160, past. 49 mor. austr., gorzelnia. Ludność: rzym. kat. 50, gr. kat. 383, izrael. 22, razem 455; dm. 68. Należy do rzym. kat. parafii w Wojniłowie, gr. kat. parafią ma w miejscu, należącą do dekanatu żurawieńskiego; parafia ta obejmuje oprócz Dubowicy (383) filie: Seredne z 412 i Dołżka z 217 gr. kat.; ogólna liczba gr. kat. w tej parafii 1012. Właściciele więk. pos. Klemens i Julia małż. Postruscy. B. R.
Dubowica, węg. Dobo, wieś w hr. szaryskiem (Węg.), kościół rz. katol. paraf., uprawa żyta, łąki, pastwiska, młyn wodny, 600 mk.
Dubowicze, mko, pow. głuchowski gub. czernihowskiej, o 23 w. ku zach. od Głuchowa, przy rzeczułce w leśnej miejscowości, o kilka wiorst od gościńca. Większa część miasteczka ze stawem, pięknym dużym ogrodem i pałacykiem, należy do starożytnego i zasłużonego w kraju rodu Koczubejów. W m. Dubowiczach są trzy cerkwie, z których główna, parafialna, piękna i duża, murowana, otoczona murem i kramami, zupełnie wygląda jak klasztor. Owóż w tej parafialnej cerkwi, zbudowanej około stu lat temu, z lewej strony drzwi, zwanych carskiemi, jest miejsce w rodzaju naszego ołtarza, w którem się mieści obraz N. Panny, najzupełniejsza kopia obrazu częstochowskiego. Obraz ten słynie jako cudowny, i z łaski odwiedzających go podtrzymuje dobrobyt miasteczka. Uroczystość obrazu obchodzoną bywa w dziesiąty piątek po wielkiejnocy i pod nazwą dubowickiej Bogarodzicy jest świętem nie tylko dla głuchowskiego, lecz i dla kilku przyległych i dalszych powiatów, a w Dubowiczach w tym dniu bywa dosyć duży kiermasz. Kopie z rzeczonego obrazu licznie są przedawane po jarmarkach pod nazwą dubowickiej Matki Boskiej. Jedyna tradycya o powstaniu tu obrazu jest, iż go znalazł pastuch w lesie i zdumiony, czy z przestrachu, uderzył po obrazie dwa razy biczem, od czego powstały znaki na twarzy Boga Rodzicy. Starsi mieszkańcy Dubowicz powiadają, iż słyszeli od swych przodków, iż obraz ten pierwej był pomieszczony w bardzo starej drewnianej cerkwicy, obecnie nieistniejącej, z której do teraźniejszej został przeniesiony. Najprawdobniej iż obraz został tu porzucony w lesie, w roku 1664, kiedy polacy, za panowania Jana Kazimierza Głuchów oblegali, i w tej właśnie miejscowości przy miasteczku Dubowiczach obozowali. Gdy, po niefortunnem oblężeniu Głuchowa, wojsko polskie z tych miejsc wychodziło, obraz w mowie będący, może umyślnie był zostawiony, jako dosyć ciężki, lub niepostrzeżony i śniegiem zawiany w lesie pozostał; może ten co nad nim miał pieczę odumarł, a może też Opatrzność chciała, by obraz tu pozostał. Przed kilkunastu laty został wycięty kilko-włókowy las sosnowy w bliskości m. Dubowicz; i teraz Dubowicze, z dwóch stron okolone sosnowym i innym lasem, na zdrowej,
