ski, gm. i par. Horodyszcze. W 1827 r. było tu 47 dm. i 303 mk., obecnie liczy 74 dm., 609 mk. Dobra D. składają się z folw. i wsi D.; od Siedlec w. 85, od Włodawy w. 35, od Biały w. 25, od Wisznic w. 3; podług opisu z r. 1866 rozległość dworska wynosi m. 1775 a mianowicie grunta orne i ogrody m. 513, łąk m. 65, pastwisk i zarośli m. 420, lasu m. 600, nieużytki i place m. 177. Wieś D. osad 70, gruntu m. 1364. Br. Ch., A. Pal.
Dubica, potok, wytryska w południowej stronie gm. Solca, w pow. drohobyckim, płynie granicą Solca i Kołpca na północ wąską doliną po pod Dąbrowę kołpiecką i przerżnąwszy kolej drohobycko-stryjską wpada w obr. gm. Raniowic do Słonicy, doplywu Tyśmienicy. Długość biegu 6 i pól kil. Br. G.
Dubice, ob. Dubica.
Dubicze, wieś i folw., pow. konstantynowski, gm. Zakanale, par. r. l. Górki. Liczy 73 mk., gruntów dworskich m. 193, gruntów włościańskich 184.
Dubicze, wieś, pow. lidzki, gm. koniawskiej, nad jez. Pielasą i rz. Kotrą, śród rozległych lasów rządowych położona, o 28 w. od Ejszyszek, o 42 w. od Lidy, niedaleko jeziora Dub. Ziemia piaskowata, w części gliniasta, łąki błotne wyborne. Mieszkańcy trudnią się przeważnie rolnictwem, rybołówstwem i myśliwstwem. Przed 10 laty stał tu kościół niegdyś parafialny, potem filia kościoła w Naczy, fundowany w XV w. niewiadomo przez kogo. Po drugiej stronie jeziora na wyniosłem wzgórzu, są dotąd jeszsze ślady pałacu myśliwskiego w. ks. Witolda, w którym on często rad przebywał. R 1866 było tu 4 dm., 62 mk. Starostwo dubickie płaciło w 18 wieku 793 zł. kwarty. Gmina D. liczy 340 dym., 4963 włościan obojga płci. Zarząd gminny w wiosce Naroszach. Gmina składa się z 2 okręgów wiejskich: Głębokie i Nowy-Dwór.
Dubidze, ob. Dupice.
Dubie, 1.) prawdopodobnie Dupie, wieś rządowa, pow. łaski, gm. Dzbanki, par. Restarzew. W 1827 r. było tu 14 dm., 117 mk. 2.) D., wieś, pow. kalwaryjski, gm. Nadniemeńska, par. Rumbowicze, liczy 19 dm., 166 mk., odl. od Maryampola 44 w. 3.) D., ob. Dub.
Dubie, 1.) wieś, pow. rossieński, par. Niemokszty. 2.) D., zaśc. pryw., pow. trocki, 4 okr. adm., o 50 w. od Merecza, 6 mieszk. (1866).
Dubie 1.) wieś, pow. chrzanowski, par. Rudawa, o 21 kil. na zach. od Chrzanowa, o 8 kil. od Krzeszowic. W ślicznej dolinie, otoczonej do koła lesistemi wzgórzami, zwanej Niekluzą. Znajduje się w D. pstrągarnia. Dominium (hr. Potocki) posiada tu 161 m. roli ornej, 875 m. lasu; włościanie 261 m. roli ornej. D. ma 25 dm., 155 mk. Por. Żary i Czerna. 2.) D., wieś, pow. brodzki, leży przy gościńcu rządowym brodzko-złoczowskim, o 15 kil. na płd. od Brodów, 8 kil. na płn. od Podhorzec, 21 kil. na płn. od Złoczowa, o 11 kil. na północny-wschód od Olecka, o 3 kil. na zachód od Ponikwy; północną stroną opiera się o dział wód między morzami baltyckiem i Czarnem, południową graniczy z płaszczyzną ciągnącą się ku Brodom. Przestrzeń posiadł. większej: roli ornej 485, łąk i ogr. 154, past. 66, lasu 1010; pos. mniej.: roli ornej 1025, łąk i ogr. 348, pastw. 170, lasu 11 m. Ludności rz. kat. 108, gr. kat. 1012, izrael. 55: razem 1175. Należy do rz. kat. par. w Ponikwie, gr. kat. par. ma w miejscu, należącą do dek. brodzkiego. W tej wsi jest szkoła etatowa o 1 nauczycielu. Właściciel więk. pos. Maurycy Drdacki. B. R.
Dubiecko (z Czerwonką), miasto, pow. przemyski, leży na lewym brzegu Sanu, pod 49°50' płn. szer., 40°4' dług. wsch, przy gościńcu rządowym idącym z Przemyśla do Dukli, o 3 i pół mili od Przemyśla, na samej granicy powiatów administracyjnych przemyskiego i brzozowskiego. Przestrzeń posiadł. więk. roli ornej 52, łąk i ogrodów 20, past. 21; posiadłości mniejszej roli ornej 237, łąk i ogrodów 24, past. 24 morg. austr. Ludność: rzym. kat. 690, gr. kat. 114, izrael. do 700, razem 1505; mieszczanie głównie bednarze i szewcy. Urząd pocztowy i obiedwie parafie ma w miejscu. Rzymsko kat. parafia należy do dekanatu dynowskiego dyecezyi przemyskiej; relacya wizytacyi tej parafii przez biskupa Sierakowskiego opisuje z rękopisu Andrzeja Boboli, niegdyś proboszcza oraz przełożonego szpitala w Dubiecku (1576), jakoby wieś Dubie ko, położoną niegdyś w bliskości rzeki Sanu, w tem miejscu gdzie teraz osada Ruskawieś istnieje, Piotr Kmita wojewoda sandomierski przeniósł na teraźniejsze miejsce, a król Władysław Jagiełło na prośbę tegoż Kmity tej wsi prawo miejskie nadał. Wedle tegoż A. Boboli miał Piotr Kmita tamże wystawić kościół pod wezwaniem Ś-go Mikołaja na początku XV stulecia, i dochody proboszcza zabezpieczył. Wedle miejscowych źródeł przypada ta fundacya na rok 1407, co tembardziej na wiarę zasługuje, że w dokumencie z 1408 roku (testament Jana kanonika i plebana przemysk.) między obcymi świadkami jest wymieniony także Mikołaj pleban w Dubiecku. Spadkobiercy rzeczonego Piotra Kmity powiększyli fnndacyą, mianowicie Mikołaj Kmita kasztelan przemyski i dziedzic Dubiecka około 1447 roku fundował ołtarz i prebendę; tegoż syn Dobiesław wojewoda lubelski uposażył w 1471 roku kolegium trzech mansyonarzy, od którego to czasu zaczęli tutejsi parochowie używać tytułu praepo-
