Swidrygiełło zdradziecko zajął Witebsk a Witold i Skirgiełło wyruszyli przeciwko niemu zajęli najprzód D., którego dziedziczni książęta posądzeni byli o sprzyjanie Swidrygielle, lecz się oczyścili z tego zarzutu przyjmując załogę z ramienia Witolda. Podczas buntu Glińskiego w 1508 ks. Druccy byli też posądzani o spółkę z nim i dobrowolnie poddali mu swój zamek. Cios wielki spadł na D. gdy w 1524 r. Rossyanie zdobyli i spalili go. Zdaje się, iż odtąd nie odzyskał już dawnego swego znaczenia. Rodzina Druckicho-Sokolińskich, szczycąca się pochodzeniem d książąt panujących na Rusi, w tej jednak gałęzi swojej nie wydała wielkich wojowników i dygnitarzy. W kościele orszańskim jest portret jednego z ostatnich potomków tej rodziny, fundatora bernardynów orszańskich. Przed połączeniem się z Litwą D. należał do księstwa połockiego i dziś obszerne wały i nasypy swiadczą o obszerności i warowności tutejszego grodu. Handlowego znaczenia nie ma; mieszkańców 200. Czyt. Tygodnik illustrowany z r. 1873, numer 273. Fel. S.
Druckowszczyzna, folw. w pow. nowogródzkim, dziedzictwo Ślizieniow, obszaru 267 mor. w dzierżawie. A. Jel.
Druckuny, Drudzkuny, wś rząd. nad jez. Binguty, pow. trocki, 4. okr. adm., o 22 w. od Merecza, 21 dm., 196 mk. (1866). Starostwo D. liczyło 1712 r, 5 dm. hybernowych i było we władaniu Micuty. Okrąg wiejski D. w gm. Oranach liczy w swym obrębie wsie: D., Dworcze, Kazimierówka, Ożereki.
Drucminy, wś rząd. nad rz. Koniawką, gm. koniawska, pow. lidzki, 5 okr. adm., o 49 w. od Lidy, 8 dm., 130 mk. (1866). Niedaleko od tej wsi na wyniosłej górze stał zamek litewski drewniauy a dosyć licznie rozsiane po polu mogiły świadczą o zaciętych tu staczanych walkach. W. S.
Druczany, wś i dobra we wschod. północ. stronie pow. ihumeńskiego, w 3-im okr. policyjnym, w 2 okr. sądowym, w 4 okr. wojskowym (berezyńskim), miejscowość głucha poleska, dziedzictwo Korsaków, gleba lekka; obszar dóbr wynosi 3950 mor., przeważnie w lasach i błotach. W zascianku mieszka szlachta drobna, mająca po kilka włók ziemi.
Drudzkuny, ob. Druckuny.
Drueckenhof, inaczej Drückendorf, Drückenkopf, (niem.), ob. Uciąż.
Drugiejny, niem. Drugehnen, wś, pow. fiszhuski, ma stacyą pocztową, 192 mk.
Drugnia, wś i folw. rządowy, pow. stopnicki, gm. i par. Drugnia. Leży na lewo od drogi z Chmielnika do Rakowa, posiada kościół par. murowany, istniał już w r. 1440. Szkoła gminna, poczta w Chmielniku. W 1827 r. było tu 75 dm. i 471 mk. D. par. dek. stopnickiego, dawniej szydłowskiego, liczy 1759 dusz. Gmina D. należy do s. gm. okr. I w Chmielniku, gdzie też i st. poczt.; ludn. 3072 dusz i 9188 morg. obszaru. W XVIII w. królewszczyzna D. w pow. wiślickim płaciła 955 zł. kwarty.
Druha, ob. Druja.
Druhowa, Druchowa, wś, pow. rówieński, z kaplicą katolicką parafii Bereżne. Pięknie zabudowana. O wsi tej pisze p. T. J. Stecki w Wieku, 1879, Nr. 187: „Sioło to założył około 1637 r. na gruntach chołopskich, starosta czerwonogródzki Daniłłowicz, mąż ostatniej Siemaszkówny z linii panów na Chupkowie a założył je choć Chołopy były tylko zastawą jego żony. To też przy procesie z Czartoryskimi, choć ci ostatni utrzymali się przy Chłopach. Druhowa jednak z zastawy przeszła na własność Daniłłowiczów. Podług taryffy 1676 roku, podanej przez Mikołaja Daniłłowicza, podstolego kor., osada ta liczyła wszystkiego tylko chat cztery, później dopiero duża wieś tu stanęła. W roku 1790 Tomasz Jabczarski, łowczy trębowelski, który pośredniczył w układach o klucz Bereżeński między snkcessorami Daniłłowiczów i Korzeniowskim, w nagrodę za swe trudy dostał od tego ostatniego, z klucza bereżeńskiego Druhowę. Po śmierci Jabczarskiego, bezpotomnie zmarłego, siostra jego, będąca za Jankowskim, oddziedziczyła po nim Druhowę, a syn jej Aleksander posiadał ją do ostatnich czasów. Wspomnieliśmy tu łowczego Jabczarskiego, o nim więc parę słów się należy; była to bowiem postać bardzo wybitna w ostatnich latach ubiegłego i w początkach bieżącego stulecia na Wołyniu. Szlachcic dorobkowicz, sprytny, układny, dworak, był to słynny szyper na Wołyniu. U bogatych panów tutejszych, jak Lubomirscy z Równego, Stecki z Międzyrzecza, Walewski z Tuczyna, ogromnemi partyami zakupywał pszenicę, za którą w ostatnich latach zeszłego stulecia płacił po dukacie za korzec. Cena to była na owe czasy niesłychanie wysoka; pomimo to Jabczarski robił na tem wyśmienite interesa. Sam bowiem, na własnych galarach spławiał ją do Gdańska i brał za nią po 7 dukatów. Dla łatwiejszego zaś zbytu, dwie trzecie brał gotówką, a resztę towarami, które korzystnie potem na Wołyniu spieniężać umiał. Sława obrotów Jabczarskiego obudziła z czasem zazdrość w niektórych okolicznych właścicielach, którzy próbowali sami spławiać swe produkta. Tego jednak co przemyślny łowczy potrafił, nie umieli dokazać drudzy, a gdy w rezultacie straty poniośli, wrócono do pośrednictwa Jabczarskiego, którego sława zdwoiła się jeszcze wówczas.“
Druja, Druha, dawniej Sapieżyn, miast. nadetatowe w pow. dziśnieńskim, na lewym
