pos. więk. roli ornej 1250, łąk i ogr. 38, past. 25, lasu 129; pos. mniej. roli ornej 1977, łąk i ogr. 99, pastw. 116 morg. austr. Ludność: rzym. kat. 1191, gr. kat. 244, izrael. 15, razem 1450. Parafie obiedwie ma w miejscu; z tych łacińska fundowana jako kapelania w 1852 roku przez gminy Draganówkę i Poczapińce, oraz przez Maryannę z Drohojowskich Sobolewską i przy współudziale funduszu religijnego; kościół murowany poświęcony w 1872 r. pod wezwaniem N. P. M. Patronem jest cesarz austryacki w imieniu funduszu religijnego; oprócz Draganówki należy do tej parafii wieś Poczapińce z 774 rzyms. kat. Ogólna liczba katol. w tej parafiii 1965, izr. 25. Parafia ta należy do dekanatu trembowelskiego. Gr. kat. parafia, należąca do dek. tarnopolskiego, obejmuje filią w Poczapińcach. W tej wsi jest szkoła etatowa o 1 nauczycielu i kasa zaliczkowa z kapitałem 1468 złr. w. a. Właściciel większej posiadłości Stanisław Garapich.
Dragany, wś, pow. krasnostawski, gm. i par. Wysokie.
Dragass (niem.), ob. Tragarz.
Dragaszów, ob. Dragonów.
Drage (niem.), ob. Drawa i Drawski.
Dragienie, wś, pow. szawelski, gm. popielańska, niegdyś starościńska, obecnie uwłaszczona; 460 dzies. ziemi na 129 dusz.
Draglitz (niem.), ob. Dragolice.
Dragojestie (z Lukaszestiem), wś, pow. suczawski na Bukowinie, o 3 kil. od st. poczt. Mazanestie; ma cerkiew parafialną grecką nieunicką.
Dragolice, niem. Draglitz, folw., powiat ostródzki, st. poczt. Łukta.
Dragomirna, przysiołek Mittoki nad rz. D., dopływem Suczawy. Jest tu klasztor 1602 wzniesiony przez metropolitę mołd. Anastazego Krymkę, w stylu bizantyńskim; piękna wieża.
Dragonerberg, góra pod Białą, pow. jańsborski, na Mazurach pruskich; 170 m. wysok.
Dragonów (albo Dragaszów), przysiołek do Ropicy ruskiej, pow. gorlicki, o 10 kil. na połud. wschód od Gorlic, o 3.1 kil. na północ od st. poczt. w Małastowie. Parafia gr. kat. w Małastowie, rz. kat. w Sakowej. Dm. 4, mk. 38. Własn. więk. obejmuje lasu 252 m.; własn. mniej. roli ornej 40, łąk i ogr. 100, pastw. 182, lasu 3 morg. Właśc. więk. pos. Wilhelm hr. Siemieński. Lu. Dz.
Dragosza, rz. na Bukowinie, lewy dopływ Mołdawicy.
Dragoszów (ob. Dragonów), przysiołek Ropicy ruskiej.
Dragucie, wś włośc., pow. lidzki, 4 okr. adm.; o 35 w. od Lidy; 8 dm., 59 mk. katol. (1866).
Dragulec, potoczek górski, w obr. Lubochory w pow. stryjskim, wypływa w lesie Dragulcu; płynie zrazu na północ lasem, a potem łąkami na zachód i po krótkim biegu wpada z praw. brzegu do Bahnykowatego potoku (ob.).
Draguny, wś prywat., pow. dziśnieński, gm. leonpolska, o 47 i pół w. od m. pow. Dzisny; 3 okr. adm., przy b. drodze z m. Dzisny do Drui; 4 dm., 40 mk. (1866).
Draguszanka, przysiołek wsi Święty Onufry. .
Drahal, folw., pow. radzyński, gm. Żelizna. par. Wohyń.
Drahasymów, wś, pow. śniatyński, leży po lewym brzegu Czeremosza, o 11 kil. na zach. połud. od Śniatyna, o 2 kil. na wschód od Tuczap, o 7.5 kil. od Załucza, na samej granicy od Bukowiny. Przestrzeń: pos. więk. roli ornej 4, pastw. 36, lasu 68; pos. mn. roli orn. 592, łąk i ogr. 105, pastw. 21, lasu 10 m. austr. Ludność: rz. kat. 5, gr. kat. 490, izr. 7; razem 502. Należy do rz. kat. par. w Śniatynie, gr. kat. par. w Tuczapach. Właściciel więk. pos. Kajetan Krzysztofowicz. B. R.
Draheim (niem.), ob. Drahim.
Drahickie jezioro, niem. Drazigsee, w prowincyi pomorskiej w Prusiech, pow. drawenburski, w dawniejszem starostwie drahimskiem. Z kilku odnogami ciągnie z północy na południe, około milę długie, do ćwierci mili szerokie. Z pomiędzy poblizkich osad leży na południowym końcu m. Czaplinek (Tempelburg), na wschód Drahim. Przez jezioro D. płynie rz. Drawa (ob.).
Drahim, niem. Draheim, małe miasteczko w południowej części Pomeranii, pow. dramburski. Leży na wązkim przesmyku między jeziorem Drawiczką (Dratzig See) i Zarybnem (Sareben-See). Przez D. wiedzie trakt bity do Czaplinka (Tempelburg). Ma kośc. luter., szkołę i pocztę; katolików prawie żadnych. Oddawna należał Dr. do Polski, miał warowny po nad jeziorem zamek, który był stolicą starostwa drahimskiego, części województwa poznańskiego. Chciwi panowania krzyżacy zabrali Dr. wraz z całą okolicą. R. 1407 Władysław Jagiełło zażądał, aby zamek jako własność Polaków zwrócili, albo przynajmniej hołd jako z lenności oddawali. A gdy ani pierwszego ani drugiego uczynić nie chcieli, wysłał z wojskiem Tomasza z Wągleszyna, kasztelana sandomierskiego i jenerała wielkopolskiego, który po czterech dniach Dr. zdobył. Od tego czasu Dr. znowu przy Polsce pozostawał, czego dowodem, iż r. 1456 w pokoju toruńskim, gdzie wyszczególnione są wszystkie miasta i zamki Polakom zwrócone, Drahima wcale nie nazwano. Dopiero w skutek wojen szwedzkich zostało to starostwo utracone. Kiedy bowiem
