538NOLI ME TÁNGERE
Nakità ni Basilio ang iya ilóy nga nagsulód sa talunan kag nagsulód man siá. Ang mga lùok, mga gamhon, ang tunukón nga mga balagon kag ang mga gamót nga naggulwâ sa mga punò sang mga kahoy nagpugóng sang pagdalagan sang duhà. Ginsunód sang anak ang dagway sang iya ilóy, nga ginbanaagán sing masunson sang mga silak sang bulan, nga naglalapós sa mga nakawàán kag sa mga sangá. Iní amó ang makatalan hagà nga talunan sang panimaláy ni Ibarra.
Ang batà makapilá nga nakasandad kag natumba, apang nagbangon siá, nga walâ makabatyag sing kasakít: ang bug-os niya nga kalág yarà sa iya mga matá nga nagsunod sa minamahal niya nga dagway.
Naligaran nila ang sapâ nga naghagong sing matam-is; ang mga tunók sang mga kawayan, nga nagkadagdag sa balás sa higád sang sapâ, nagtunók sa iya mga tiíl nga walâ sing hapín: si Basilio walâ magdulog sa paggabot sang mga tunók.
Sa iya dakû nga katingala nakità niya ang iya ilóy nga sumuhot sa madamol nga mga gamhon kag sumulód sa ganhàan nga kahoy, nga nagtakóp sang lulobngan sang tigulang nga katsilà sa tiilán sang lunók.
Amó man kuntani ang himùon ni Basilio apang nakità niya nga ang ganhàan natakpan. Pinunggan sang buang ang ganhàan sang-iya wala'y unod nga mga butkon kag walà mahusay nga ulo, nga iya ginpunggan nga matakpan sang bug-os niya nga kusóg.
—Nanay, ako iní, akó iní, akó si Basilio, nga anák mo! ― Singgit sang nakuhàan na sing kusóg nga batà nga lumupog sa tiilán sang ganhàan.
Apang ang buang walâ gid magpatubalíng, tinukoran niya sang iya mga tiíl nga pinasikad sa dutà naghatag siá sing mabakod nga pamugóng.
Sinumbag ni Basilio ang ganhàan, sinunggò niya ang iya ulo nga nagpaligô na sing dugô; naghibî siá, apang walâ gid. Mabudlay kaayo nga nagtindog siá, tinan-aw niya ang padir, nga naghunâhonà nga sakàon niya, apang walâ siá sing nakita: Hantì lumibot siá kag nakità niya ang isá ka sangá sang malàot sing palad nga lunók nga nagtangday sa isá man ka sangá sang isá ka kahoy. Sinakà niya; ang iya tunay nga gugma sa
