—PAMATII, GINUO ang padihot nga akon gin-isip-isip, —
silíng ni Elías nga nagpanumdom samtang nagpadulong silá sa
San Gabriel. Taguon ko ikaw karón sa baláy sang isá nakon ka
abyan sa Mandaluyong; dal-on ko sa imo ang tanán mo nga
kwarta, nga akon ginlwás kag gintagò sa punò sang balitì, sa
matanhagà nga lulobngan sang imo lolo; taliwanan mo ang
pungsod.
—Sa pagkadto sa ibán nga pungsod? —Tublag ni Ibarra.
—Sa pagpangabuhî sing mahidaiton sa nabilín nga mga inadlaw sang imo kabuhi. May mga abyan ka sa España, manggaranon ka, saráng mo matigayon ang pagpatawad sa imo... Sa tanán nga bagay, ang ibán nga pungsod sa aton isá ka pungsod nga maayo sangsa kaugalingon.
Walâ magsabát si Crisóstomo; nanumdom siá sing hipos.
Nakadangat silá sa amó nga tión sa Pasig kag ang baroto nagsugod sa pagsugatâ sang sulóg. Sa ibabaw sang taytay sang España nagpadalagan sing madasig ang isa ka tawo nga nagsakay sa kabayo kag nabatián ang isá ka malawig kag mabaskog nga panilbato.
—Elías, — sabát ni Ibarra, — nautang mo ang imo malaot nga palad sa akon panimaláy, makaduhá nimo malwás ang akon kabuhi, kag may utang ako sa imo nga indi lamang kabalaslan kundi ang pagbalik sang imo maayo nga kapalaran. Nagatudlò ka sa akon nga magpuyô akó sa ibán nga pungsod, hantì mag- upód ka sa akon kag mapuyô kitá didto katulad sang mag-utod. Dirí malain man ang imo maabután.
Naglungôlungò sing masulub-on si Elías kag magsabát:
—Indi mahimò! Matuod nga indi akó makahigugma kag indi man malipay sa akon pungsod; apang saráng akó makaantos kag mapatay sa iya, kag ayhan nahanungód sa iya: may kapus-
