Kag ang tubig naglinong na man.
Ini karon nagdugay sing isa ka minuto kag tunga kag ang alperes naghimo sing isa ka hagyu.
Ang nawong ni Tarsilo wala na pagkuriit; ang iya mga amimilok nga nagbukas sing diutay nagpakita sang puti nga bahin sang iya mata; sa iya baba naggwa ang lunangon nga tubig nga may upod nga mga dugodugo; ang matugnaw nga hangin naghuyop, apang ang iya lawas wala na pagkurog.
Ang tanan nagtulok nga mahipos, nagpalangluspad kag may kalisang. Ang alperes naghagyo nga hukson sia sa tilimbaan kag naglakat nga nagpanumdom; si Donya Consolacion nagduot sa iya sing makapila, sa iya hublas nga mga batiis, sang kalayo sa iya tabako, apang ang lawas wala magkinhol kag napatay ang kalayo.
—Linumsan niya ang iya kaugalingon! — Kibot sang isa ka kwadrilyero. — Tan-awa kon ano ang pagkulo sang iya dila nga daw lamunon niya.
Ang isa ka binilanggo nagasaksi sa talan-awon nga nagkulurog kag ginbahulay: nagtulok sia katulad sang isa ka buang sa tanan nga hilit.
Sinugo sang alperes ang direktorsilyo nga usisaon sia.
—Ginuo, ginuo! — nguyngoy niya. — Isugid ko ang tanan nga luyag ninyo!
—Hanti, tan-awon ta; sin-o ang imo ngalan?
—Si Andong, ginuo!
—Si Bernardo ... Leonardo ... Ricardo ... Eduardo ... Gerardo ... ukon ano?
—Si Andong, ginuo! — Sulit sang tawo nga maluya.
—Ibutang mo nga Bernardo ukon maskin ano, —pat-od sang alperes.
—Apelyido?
Tinulok sia sang tawo nga nahadlok.
—Ano ang imo ngalan, ano ang idugang mo sa ngalan nga Andong?
A, ginuo! Si Andong Medyo-tonto, ginuo!
Ang mga naglilibot indi makapugong sa pagkadlaw; ang alperes dumulog man sa iya paglakatlakat.
