sing kapuslanan sa amo nga silot, kundi tungod sang mga kabudlay nga mahatag sang hilikuton: ang binilanggo nga sa makaisa
nakapanaog dira, makakuha sing hilanat kag amo ang manginkabangdanan sang iya kamatayon sa masunson.
Gintan-aw ni Tarsilo ang tanan nga paghanda sang mga soldado sa panulok nga unay; maluspi sia kaayo kag ang iya mga bibig nagpalangurog ukon nagkibot sing isa ka palangadion. Ang bugal sang iya pagkagha daw sa nadula, ukon sa kubos, nagluya. Makapila niya ginduko ang iya matadlong nga liog, inunay ang iya panulok sa salog, nga namat-od sa pagbatas.
Dinala nila sia sa luyo sang baba sang bubon, nga ginsunod ni Donya Consolacion nga nagyuhom. Isa ka panulok nga may kaila pinilak sang wala’y palad sa tumpok sang mga bangkay kag guminhawa sia sing madalum.
—Pagsugid na! — Hambal sa iya liwat sang direktorsilyo. — Sa katapusan lumsan ka nila; sa kubos mapatay ka nga indi ka mag-antos sing tuman.
—Gikan din magwa ka nga patay,— siling sa iya sang kwadrilyero.
Kinuha nila ang gindasok sa iya baba kag binitay sia nga suli. Dapat sia itunton nga una ang ulo kag paunayon sa diutay nga panahon sa idalum sang tubig, subong man sang ginahimo nila sa timba, Iwas lamang nga ang tawo ila ginaunay sing madugay.
Ang alperes lumakat sa pagpangita sing isa ka taknaan kag maisip niya ang mga minuto.
Sa karon si Tarsilo nagkabit, ang iya malaba nga buhok nagbalod sa hangin, ang iya mga mata nagpirot.
—Kon kamo mga kristyanos, kon kamo may tagipusuon, — pakitluoy niya sa mahinay nga tingog, — itunton ninyo ako gilayon ukon buhata ninyo nga ang akon ulo makasunggo sa padir kag ako mapatay. Ang Diwa magapadya sa inyo sa sini nga maayo nga buhat . . . ayhan isa ka adlaw makita man kamo nga subong sa akon!
Ang alperes bumalik kag gindumalahan niya ang pagpatunton. nga may taknaan sa kamot.
—Hinay. hinay! — Singgit ni.Donya Consolacion nga ginsunod niya ang kailo sang iya panulok. — Andami.
