ANG ADLAW DUMILAG sa katapusan sa kinugmat nga banwa.
Ang dalan diin makita nila ang kwartel kag ang hukmanan nagpadayon gihapon nga wala sing tawo kag mamingaw; ang mga balay wala maghatag sang mga tiliman-an sang kabuhi. Wala’y sapayan, bumokas nga umigot ang isa ka panid nga kahoy sang bintana kag naglaaw ang isa ka ulo sang bata, nga naglisdliso sa pihak kag pihak, inuntay ang iya liog kag magtulok sa tanan nga bahin... plas! ang lagpok nagpasayod sang pagdapat sang isa ka kigas nga panit sa lab-as nga panit sang tawo; ang baba sang bata nagkuriit, ang iya mga mata nagkipot, nadula kag ang bintana nagtakop uli.
Ang sulondan nahatag na; yadto’ng pagbukas kag pagtakop nabatian sing wala’y duhadoha, kay ang isa ka bintana nagbukas sing mahinay kag mainandamon nga naggawa ang ulo sang isa ka tigulang nga babae, nga nagkulurinot kag wala sing mga ngipon: sia amo si Utod Puti nga nagsagad gahod samtang si P. Damaso nagwali. Ang kabataan kag mga tigulang nga babae amo ang mga tiglawas sang kabulong sa duta; ang nahauna sa ila luyag sa paghibalo, ang ikaduha sa pagpanumdom.
Wala’y duhadoha wala sing mangahas sa paghampak sa iya sing tsinelas, kag nag-unay, nagtulok sa malayo nga ginpasampok ang iya mga kilay, nagpangalimog, bumoga sing mabaskog kag sang ulihe nanguros. Ang balay sa atubangan bumokas man nga may katahap sang diutay nga bintan;! kag umulhot si utod Rufa, ang indi maluyag nga pagtuntuhon kag wala man pagpanunto. Ang duha nagtulokay sing makadali, nagyuhomay, nagsinyasay kag nagpalanguros liwat.
—Jesus! — Daw isa ka misa sa pagpasalamat, isa ka kastilyo! — siling ni Utod Rufa.
—Kutob sang pagpangati ni Balat sa banwa wala na ako sing
nakiti! nga gab-i nga kaangay sadto, — sabat ni utod Puti.
