sa iya butkon, sa dakli nga kahangawa sang mga tawo, kag nagsiling:
—Mangadi kita, mangadi kita! Karon adlaw sang mga minatay! Ina nga mga suga amo ang mga kabuhi sang mga tawo; mangadi kita sa akon mga anak!
—Bulaga ang babae, bulaga sila! Basi malatnan ang buang! —Sininggit sang madamo nga tawo, apang wala sing nangahas sa pagpalapit.
—Nakita mo ina nga suga sa tore? Ina ang akon anak nga si Basilio nga nagadalus-os sa isa ka lubid! Nakita nimo ina’ng sa kombento? Amo ina ang akon anak nga si Crispin, apang indi ko sila pagpakigkitaan kay ang kura nagamasakit kag ma damb ang iya kwarta, kag ang kwarta nadula. Mangadi kita, mangadi kita sa kalag sang kura! Dinal-an ko sia sing mga amargoso kag mga atsara; ang akon talamnan napuno sing mga bulak, kag may duha ako ka anak. May isa ako ka talamnan, nagsagod ako sing mga bulak, kag may duha ako ka anak.
Kag binuhian niya ang aruon humalin nga nag-amba:
“Ako may talamnan kag mga bulak, ako may mga anak, talamnan kag mga bulak!”
—Ano ang imo nahimo sa sinang’ makaluluoy nga babae? — pamangkot ni Maria Clara kay Ibarra.
—Wala! Sini nga mga adlaw nadula sia sa banwa kag wala ko sia makita!—Sabat sang pamatan-on nga daw nagpalibog.— Labot pa masako man ako, apang ayaw ka magkalisod; ang kura nagtug-an sa pagbulig sa akon, nga naglaygay nga maghalong ako sing maayo kag hipsan ko gid, kay daw nagahilabot ang gwardya sibil. Nabalaka gid sa iya ang kura!
—Wala maghambal ang alperes kon ano ang iya buhaton sa pagpapangita sang kabataan?
—Huo, apang sadto nakainum sia... sing diutay! Halos lang niya ini mahambal sang makita nila nga ang buang, labi nga ginyudyod sangsa gindala sang isa ka soldado: Si Sisa namatok sa pag-upod.
—Ngaa man nga dakpon ninyo? Ano ang iya nabuhat? — Pamangkot ni Ibarra.
—Ano? Wala mo makita nga nagpagula?—Sabat sang bumalantay sang kalinong sang banwa. Maabtik nga kinuha sang aruon ang iya alat kag magpalayo.
