SA AKON PUNGSOD
NASULAT sa maragtas sang pagbatás sang katawohan ang isá ka hubág nga tuman ka lala nga matandog lamang sing diutay mabatyagán dayon ang tuman nga kahapdì. Gani, makapilá nga sa tungâ sang bag-o nga matin-aron nga pagpangabuhî luyag ko nga panumdumón ikaw, sa pagpukaw sa akon sang imo mga handumanan, ukón sa pagpaangid-anggid sa imo sa ibán nga mga pungsod, masunson nga nagpakitâ sa akon ang imo minamahál nga larawan nga may kaangay nga hubág sa katilingban.
Ginahandum ko ang imo maayo nga lawas nga amon man, kag sa pagpangita sang maayo nga bulóng, buhaton ko sa imo ang ginhimò sang mga tigulang sang una sa ila mga masakitón: binutáng silá sa mga hagdanan sang baláy-halarán, agúd nga ang tagsa ka tawo nga makakarâ sa pagpangamuyò sa langit makabingyò sa ila sang kalalangan sa pagbulóng.
Kag sa sini nga katuyoán, himulatan ko ang paghuwad sing
himpit sang imo kahimtangan nga walâ sing pangalag-ag; batakon ko ang bahin sang kumbong nga nagatabon sang malain, nga
ihalad sa kamatuoran ang tanán, patí ang kaugalingon nga bugál,
sanglit, anák man nimo akó, may akon man akó sang imo mga
kasaypanan kag kakulangan.
ANG TAGSULAT.
Europa 1886.
xiii
