sa mga suga, sa mga dulaan, sa mga ginhawa ug sa mga dayandayan nga sa dakung hinangop sud-ungon sa mga bata, kanang gabhiona alang kang Basilio, alang sa alaut nga anak ni Sisa, maoy sinugdan sa iyang pagkailo dinhi sa ibabaw sa kalibutan. Kinsay nasayud? Kaba sa balay sa hilum6n nga pari Salvi nga nagatungok gihapon, nanagduladula usab ang mga bata, kaha giawit usab nila didto ang:
Si Basilio mihilak ug gibakho pag-ayo, ug sa pagyahat niya, iyang nakita ang usa ka tawo nga nagabar6g sa iyang atubangan ug nagasud-ong kaniya sa hilum.
—Ikaw ba ang anak?
Ang bata miyango.
—Unsa may gihunahuna mong buhaton?
—Ilubong ko siya:
—Asa, sa kalubngan?
—Wala akoy salapi, ug, kapin pa, dagway ang kura dili mutugot.
—Nan... ?
—Kon imo akong tabangan...
—Maluya uyamut ang akong lawas— mitubag ang tawo nga sa hinayhinay nahipalup-og sa yuta ug nanukod sa iyang duha ka kamot;— samaran ako... duha na ka adlaw nga ako walay kaon ug walay katulog... Wala bay mianhi dinhi karong gabii?
Ang tawo mipadayon paghinuktok samtang nagsamot ug tanaw sa madanihong panagway sa bata.
—Pamati!— mipadayon pagsulti sa tingog nga labing ma luya;— tingali ako mamatay na una moabut ang kabuntagon... Kaluhaan ka lakang sukad dinhi, sa atbang tampi sa sapa, adunay daghang kahoyng igsusugnod nga gipundok; dad-a kadto nganhi ug pundoka pagbalik, unya sa ibabaw ipatong ang among mga lawas nga patay, tam-uki ug mga dahong laya ug silabi, halinga pag-ayo ang kalayo hangtud nga mangaagiw kami...
Si Basilio namati.
