LXI
ANG LINUTUSAY SA LANAW
—Pamatia, ginoo, ang gihunahuna kong buhaton— miingon si Elias nga naghinuktok samtang napadulong sila sa San Gabriel. Tagoan ko ikaw karon sa balay sa usa nako ka higala sa Mandaluyong; dad-on ko nganhi ang tanan mong salapi nga akong naluwas sa sunog ug gilubong ko sa punoan sa dakit nga miturok duol sa lubnganan sa imong apohan; mohalin ikaw dinhi sa ato...
—Aroh paglangyaw ngadto sa gawas?— misanta si Ibarra.
—Aron ikaw magapuyo sa kalinaw hangtud sa imong ikamatay. Ikaw adunay mga higala didto sa Espanya, ug sanglit sapian, ka, dill malisud ang pagkab-ut sa imong indulto. Kon hunahunaon usab pag-ayo, alang kanato ang mga lungsod sa laing mga dapit labing maayo kay sa atong kaugalingong lung sod.
Si Crisostomo wala motubag; nagpalandong siya sa hilum. Niadtong higayona nanghiabiit na sila sa suba sa Pasig ug ang bangka nagsugod na pagsungsong sa sulog. Usa ka tawo nga nagkabayo milabang nagdali sa Puente Epana ug nadungog ang matagming tingog sa usa ka pito.
—Elias— mitubag si Ibarra,— ang akong banay mady ginikanan sa imong kaalaut; kaduha na nimo luwasa ang akong kinabuhi, ug tungud niini ako may katungdanan, dili lamang kay sa pagbalus mining utang kong kabubut-on, kon dili usab katungdanan ko ang pag-uli kanimo sa imong katigayonan. Gitambagan mo ako nga adto mopuyo sa laing yuta; nan, umuban ka kanako ug didto managpuyo kita sama sa magsuon. Dinhi ikaw alaut usab.
Si Elias nagpanglingo sa dakung kasubo ug mitubag:
— Dili mahimo! Matuod nga ako dili na mahigugma ug dili na usab mabulahan dinhi, apan makahimo ako pag-antus ug
-516-
