ug tingog mao si Elias, ug kadtong hamubo mao si Lucas nga
atong hiilhan tungud sa ulat sa iyang nawong.
—Hala, korte!— miingon ang gamayng tawo nga mipadayon pagtan-aw sa daku.
Giwakli sa gamayng tawo ang pipila ka bukog nga iyang nakita ibabaw sa lubong, ug sa paggalyo niya migula ang usa ka alas ug usa ka kabayo. Si Elias nagsamot lamag kadlit sa posporo.
—Sa kabayo ako!— miingon, ug aron pagtimaan sa baraha gidat-ugan niya sa usa ka buok nga payod.
—Huygo!— matud ni Lucas, ug sa ikaupat kun ikalima niyang paigot, migula usa ka alas.
—Pilde ka!— mipadayon pagsulti;— na, karon pasagdi ako dinhing usara nga mangita sa akong kabuhian.
Walay tingog, si Elias milakaw ug wala madugay natago sa kangiub.
Human mangagi ang pila ka gutlo mibagting ang a las 8 sa taknaan sa simbahan ug ang mga lingganay gidobla timaan nga kadto mao ang takna sa mga nangamatay; apan si Lucas wala manapit didto ug sugal kang bisan kinsa, wala siya mosangpit sa mga miriatay, sumala sa gisugo sa mga diwata, hinonoa mitukas sa iyang sarok ug unya, human mangady, nangurus sa samang kadasig nga kaha niadtong taknaa gibati 9 sa pangulo sa Cofradia sa Santisimo Rosario. Tibuok gabii wala moundang ang habohabo. Sa pagka a las 9, ang mga dalan dil na makita ug walay usa ka tawong nagtikawtikaw; ang mga parol nga sinug-ag lana nga gisugong ibitay sa balay sa tagsatagsa, lugos lamang mihayag sa gilay-ong usa ka mitro nga maglibut: daw gituyo sila pagdagkot aron makita ang kangitngit.
Duha ka sibil nagsuroysuroy sa dalan, duol sa simbahan.
—Tugnaw karon, da!— matud sa usa nga misultig tinagalog nianang linitokan sa usa ka Bisaya;— dili na kita makadakop, wala nay moayo sa manokan sa Alferez... Sa pagkamatay niadtong usa mitagam sila; gilaayan ako kaayo mining buhata.
—Ug ako usab— mitubag ang usa;— wala nay mangawat, wala nay magsamoksamok; apan salamat kang Bathala kay kanang ginganlag Elias ginaingon nga ania karon sa lungsod. Miingon ang Alferez nga ang makadakop nianang tawhana maluwas sa mga hampak sulod sa tulo ka bulan.
