Sa katapusan si Ibarra nakahimo pagduol ug misulti nga daw
nagakurog ang tingog:
—Karon pa ako mahiabut ug midali ako paganhi aron pagduaw kanimo . . . Nakita ko nga ikaw maayo diay labaw kay sa akong gituhoan.
Si Maria Clara daw nahimong amang; wala mosulti bisan usa ka pulong ug nagapadayon pagduko.
Si Linares gitan-aw ni Ibarra gikan sa tiil hangtud sa ulo, tinan-awan nga sa mapahitas-6ng panagway giharong sa manggiulawong batan-on.
Apan nakita ko nga ako wala ninyo paabuta karon — miingon si Ibarra nga mihinay pagsulti; —Maria, pasayloa ako nga wala magpahibalo una modayon nganhi; sa laing adlaw asuyan ko da ikaw sa hinungdan niining akong gibuhat karon managkita pa kita pag-usab . . . mosalig ako.
Ug dungan sa pagsulti niining katapusang mga pulong, mitan-aw siya kang Linares. Ang matahum mga mata sa dalaga giyahat kaniya, puno sa kaputli ug kasubo, daw nagpakiluoy, busa si Ibarra mihunong nga nalibog ang hunahuna.
—Makahimo ba ako pag-anhi ugma? Ang dalaga igo lamang mitubag pag-ingon:
—Sayud ka na nga hinangpon ko kanunay ang imong pagduaw kanako.
Si Ibarra milakaw nga daw malinawon ang buot, apan nalibog ang ulo ug gibati dakung kabugnaw sa kasingkasing. Ang iyang nakita ug gibati dili masabut: unsa kadto, duhaduha. kahanaw sa gugma, luib?
—Oh, babaye man ugod siya! —nagkanayon ang batan-on. Nahiabut siya nga walay alamag sa dapit nga gitukoran sa tulonghaan. Ang pagbuhat sa balay daku na kaayog gilaktan; si niyor Juan, binitbit sa kamut ang mitrosan ug ang tonton, nagalibud kanunay sa mga sinuholan. Sa pagkakita kang Ibarra, midali pagsugat.
Don Crisostomo — matud niya—, miabut ha gayud ikaw; kaming tanan nanagpaabut kanimo; tan-awa ang kahimtang sa mga paril; usa na ka metro ug napulo ka sentimetro ang ilang
gitas-on; sulod sa duha ka adlaw motupong na sila sa tawo.
— 408 —
