Si pari Damaso milad, misud ong pag usab sa batan-on, ug, human mahayag ang iyang nawong, mitindog.
—Aw, ikaw diay ang inanak ni Carlicos?— miingon ang pari nga migakus kaniya;— umarika ug pagaksa ako... Pipila pa lamang ka adlaw karon nakadawat akog sulat kaniya.... Ikaw diay, ha! Wala ako makaila kanimo... Aw, dayag na lamang, wala pa ikaw matawo sa pagbiya ko didto sa ato; wala ko ikaw hiilhi!
Ug gigakus ni pari Damaso ang batan-on nga nangapula Wala lamang hibaw-i kon sa kaulaw ba kun tungud ba kay wala makaginhawa. Si pari Damaso daw nalimot na lamang paglahos sa iyang kaguol.
Human mangagi ang unang mga gutlo sa pakighimamat ug human ang mga pangomusta kang Carlicos ug kang Pepa, si pari Damaso nangutana:
—Nan, karon unsa may buut ni Carlicos nga buhaton ko tungud kanimo?
—Sa iyang sulat dagway nagahisgot siya niana...— mibalik pagkonokono si Linares.
—Sa iyang sulat? Ambi, tan-awon ta. Oo, matuod! Buut siya nga ipangita ko ikaw ug kolokasyon ug pangasaw-onon!... Mmm! Ang kolokasyon..., ang kolokasyon, masayon. Maantigo ba ikawng mobasa ug mosulat?
—May titulo ako sa pagkamanlalaban sa Univeridad Central.
—Yamat da! Picapleito ka diay? Apan Wala kay hitsura ..., sama ikaw sa usa ka dalaga..., apan, maayo hinuon! Ugaling kay... ang pagpangitag pangasaw-onon alang kanimo... Hmm! hmm!... pangasaw-onon...
—Padre, wala ako kaayo magdali— matud ni Linares nga naulaw.
Apan si pari Damaso nagsuroysuroy sa kayda nga nagkanayon: Usa ka babayeng pangasaw-onon, usa ka pangasawonon!
Ang iyang nawong dili na masulub-on apan dili usab ngaya; karon nagaligdong siya pag-ayo ug daw adunay gihunahuna. Si pari Salvi nagasud-ong mining tanan sukad sa layo.
—Wala ako maghunahuna nga kana makasubo uyamut kanako!— nagkanayon si pari Damaso sa tingog nga kahilakon;—
