kalagut. —Magasulti da ugaling kita niana. Balik nganhi unya
sa hapon kay karon nagdali ako.
—Sultihi lamang ako kon pilay imong ibayad! —mibalik pagingon si Lucas.
—Giingon ko na ikaw nga managsulti da kita sa laing adlaw; karon wala akoy panahon! —mitubag si Ibarra nga hapit na kaupsi sa pailub.
—Wala ikaw panahon karon, ginoo? —nangutana si Lucas sa dakung kasubo ug miali kang Ibarra; —wala kay panahon sa pagtagad sa mga minatay?
—Balik lamang lag? karong hapon! —miusab pag-ingon si Ibarra nga nagapugong sa iyang kalagut; —karon aduna akoy duawon nga masakiton.
—Ah! Tungud lamang sa usa ka masakiton hikalimtan na nimo ang mga patay? Nagatuo ba ikaw nga tungud kay kami mga kabus? . . .
—Gitan-aw siya ni Ibarra ug gipahilum.
—Ayaw pag-upsa ang akong pailub! —matud niya ng mipadayon paglakaw. Si Lucas nahinan-aw kang Ibarra ug mipahiyum, nianang pahiyum nga tugub sa kasilag.
—Maila gayud nga ikaw ap6 niadtong nagbulad sa init sa akong amahan! —mibagutbot si Lucas; —ang iyang dugo nagadaligdig gihapon sa imong kaugatan!
Ug unya, sa lain nang paningog, miingon:
—Apan, kon mobayad ikaw ug daku . . . managhigala gihapon kita!
