samtang ang mangaya nagautas balikbalik pag-ingon: ¡Oo,
pangabubho, pangabubho lagi kana! —ug uny;k mitalidhay.
—Kon nangabubho pa ako, inay kanakb siya hinuon unta ang paninguhaon ko nga dili hikit-an sa uban aron walay makasud-ong kaniya.
—Apan sa ingon nianii, ikaw dili usab makakita kaniya, ug dayag na lamang nga ikaw dili mahimuot nianli. Ang labing maayo natong buhaton mao nga kon hikaplagan ta ngani ang salag, ihatag ta sa kura aron sa ingon niana makahimo siya pagbantay kanatb sa walay kinahanglan nga makitik ta siya; dunsa dili ba maayo?
—Ako dili motuo nianang mga salag sa tabong —mitubag ang usa ka tingog; —apan kon sa kapulihay ako mangabubho, maantigo da akong mangitag paagi aron pagbantay sa akong hinigugma ug aron ako dili niya hikit-an. . .
—¿Unsaon man nimo? Manig-ingon ba ikaw niadtong mongha nga mao day buhat ang pagbantay ug pagpaminaw ug nga ginganlan ngani ug si Sor Escucha?
Kining handumanan sa ilang pagka-kolehiyala kanhi nakapatalidhay kanila.
—¡Nasayud ka na kon unsaon paglimbong kang Sor Escucha?
Sukad sa iyang gitagoan nakita ni pari Salvi si Maria Clara, si Victoria ug si Sinang nga nanag-ubog ug nanaglakaw-lakaw nga nagsamot ug nanaw sa tubig, nangit^ sa kabibulongang salag sa tabong: nangahumod sila hangtud sa tuhod ug sa ilang mga saput alang sa kaligb nanghulma ang ilang mga bitiis nga daw linalik. Dinunghay ang ilang mga buhok, pinabuas-as ang ilang mga bukton ug nanagsul-ob mga sinina nga dagkug lapak ug maanindot mga bulok. Gawas sa salag nga ilang gipangit^, mihapit usab sila pagpanguh^ mga bulak ug mga utanon nga nanubb sa tampi sa suba.
Si pari Salvi nga nagasud-ong niadtong maanyag mga dalaga, naluspad ug wala mahaglihok; ang iyang mata nga nagasiga wala batiag kakapoy nga nagsamot ug tan-aw niadtong mga bukton nga maputi ug maayong pagkalalik, niadtong mga liog makabibihag uban sa kaputol sa ilang dughan; kadtong gagmay ug mapulapulang mga till nga nanagdul^-duB sa tubig, naka-
