“‘Agus cé h-é Brian?’ arsa mise go neaṁ-ṫuairimeaċ.’
“‘Aċ!’ ar seisean, ‘an aṁlaiḋ náċ eól duit cé h-é Brian!’
“‘Agus cé h-é féin asdó?’ arsa mise.
“‘Árdríġ Éirean,’ ar seisean. ‘Ṁeasas,’ ar seisean “ná raiḃ aoinne beó gan aiṫne aige ar Ḃrian.’
“‘Is dóċa,’ arsa mise, ‘gur droċ ríġ é, treás go ḃfuil an cogaḋ mór so d'á ḃeartuġaḋ 'n-a ċoinniḃ.’
“‘Ní droċ ríġ,’ ar seisean. ‘Siné iongnaḋ an sgéil ar fad. Ní'l ríġ eile beó sa doṁan atá ċóṁ maiṫ leis. Nuair a déintear feall air maiṫean sé an feall an ċéad uair, agus má ḋeinean an duine sin feall air an tarna h-uair maiṫean sé an feall an tarna h-uair. Ansan, má ḋeinean an duine céadna feall air an tríṁaḋ h-uair tugan sé an cuirpṫeaċ suas do'n dlíġ. Sin ríġ fóġanta agat!’ ar seisean.
“‘Agus cad 'n-a ṫaoḃ an cogaḋ má 'seaḋ?’ arsa mise.
“‘Ní ḟeadar an tsaoġal,’ ar seisean, ‘murab aṁlaiḋ atá daoine éigin ag déanaṁ an ḟill an tríṁaḋ h-uair air. Ní ḃéidís ag déanaṁ an ḟill an tríṁaḋ h-uair air,’ ar seisean, ‘dá mb' áil leis iad do ċroċaḋ an ċéad uair, nó, an ċuid ba lúġa ḋé, an tarna h-uair.’
“‘An ḃfuil Sígurd ag dul le Sitric?’ arsa mise.
“‘Deir gaċ aoinne go ḃfuil,’ ar seisean, ‘agus Gilli, agus Ospac. Deir gaċ aoinne,’ ar seisean, “náċ féidir do Ḃrian agus do Ġaeḋlaiḃ seasaṁ i n-aġaiḋ na slóiġte atá ag cruinniuġaḋ as an uile áird 'n-a gcoinniḃ. Go gcurfar clanna Gaeḋal go léir ċun báis, agus ansan go mbeiḋ Éire gan ċíos ag an muintir a raġaiḋ ann anois ag déanaṁ an ċogaiḋ.”
“An mór an neart is dóiċ leat a ḋ'ḟéadfaiḋ Sígurd agus Gilli do ṫaḃairt leó? arsa Brian.
“Tá mórán loingeas acu, a Árdríġ,” arsa Caoilte
