EUSTAQUIO.
Wala ako mahadlok.
Wala, sa imo kaakig, di man magpakiluoy.
ADRIANO.
Mga hangaway nakon, gilayon bantayi sia.
EUSTAQUIO.
Dili ka magkahadlok nga ako magpalagyo;
Diwa sa akon mabantay labi sangsa
taliaway
Sini nga dakharian. (Malakat).
ADRIANO.
(Sa iya kaugalingon — Napunihan ang
agtang ni Adriano sing purong,
Mga bulak, gatungtong sa isa ka dambana;
Apang sia nabutang sa maiwat nga ital-ital
Sa pagsilot sa iya mahal nga hangaway
U magpatawad sa iya, gapakita siang’
maluya.)
CORNELIO.
Indi nakon mahangpan, ginuo, nga naawat
Nimo ang kamatayon sa isang’ may sala!
Ang iya panabat, bugalon kag wa’y tapang,
Di bagay sa imo kaisog, kay inang’
kabuangan
Indi angay sa tawo nga may panagimuot.
ADRIANO.
Pila ang nakasayod sa syudad nga gatuo
Sia sa liwan nga diwa nga tinuga lang sa
isip?
CORNELIO.
Nakasayod sina ang bilog nga syudad.
ADRIANO.
Tani di ko igpakita nga ako di mabaluson
Sa iya pagka-isganan kag sa iya pag-unong
Nga tungod man sina ako nian gagahum
CORNELIO.
(Nga nagapangakig) Sang iya nga pag-unong
kag di-tunay nga kaisog
Ang iya di-pagtuo tuman nga makadula!
Wala ginatumana ni Eustaquio’ng sugo
nimo,
Kag ginasunod niya’ng di nauyonan sang
Roma.
