Page:Mga Binalaybay V.3.pdf/130

122

Tungod sa dakong’ Diwa sang mga

kristuhanon.

EUSTAQUIO. Apang ano ’ya kuno?

TITO. Luyag ’ya ako buyukon.

Nga ang bastos nga Jove kuno makagagahum

Kag dili kuno maisip mga diwang’

maawaon.

Ina akon ginsikway, kag iya ako ginpahog

Nga ako pagapatyon. Hinulat kong’ nalipay;

Apang mapatay ako nga di mo mahakos,

Nga di sa imo mahalad pagtingang’

katapusan.

Karon di na maglain ang akon kapalaran,

Kay sa imo malulo nga mga pangamuyo

Ang Dios sa akon mahatag padyang’

mahimayaon.

EUSTAQUIO. Si Jesus di magtugot nga ako mahamulag

Sa imong’ di mahakos, Tito ko nga mahal.

Wala na sia’y ginpangkot? Anak, sa

katapusan,

Ni Adriano binaya;an kang’ malinong, wa’y

halit?

TITO. Amay kong’ nalulotan, sa akon nga

pagbanta

Ikaw gapalibog kag ang buot mo naglain.

Nahangaw-an kong’ akon mga sala

magsablag

Sa akon pagsulod sa duog nga balaan

Diin nagapuyo kalipay nga langitnon

Diin di mabatyagan sawi nga balatyagon. . .

EUSTAQUIO. Ayaw ka magkahadlok; sa kay Jesus ihalad

Kabuhing’ malipayon, kag ang putli mong’

dughan

Tungod sa amay mo lamang nga masubo

gahinulsol.

TITO. Nga batunon sang Diwa ang bin ata kong’

halad...

A! Amay ko, ngaa man, guya mo masulub-on

Gailig sa mga pisngi mo masubo nga luha?

Nagsaksi ang mataas nga mga kalangitan

Nga ako pumakita sing tuman nga kaisog

Sa atubangan ni Adriano.