Page:Mga Binalaybay V.3.pdf/112

104

Kon sia sang tuhod, niya may luyag sa

pagbali

Sa atubang sang simbahan nakon nga may

kasili.

Gamhanan ako kaayo, nga sa karon nga

daan

Hatagan ta’y nahandum mo kon hangdon

mo ako;

Apang, kailo ikaw kon dili ka magtuo

Kay bubo nga madalum sa tiil mo akon

buksanl

Kon ikaw ang gamhanan- kag kon sa kamot

ninyo

Sang mga buhi yara’ng kapalaran,

Nga ugaling nahimong’ kalautan

Mga kristyanhon sa imo?

Kag kon sa sugid nimo, magual nga

kadagatan

Kag amihan gatuman masunuron

Sa imo tingog kag sa imo kagamhanan,

Ngaa’ng magagmay nilang’ sakayan

Nga ginayaguta nimo karon,

Di nagkalapan

Kag di ginlubong sa kabaluran?

Ngaa ang imo nga mga bituon

Sa gab-ing’ madulom sa ila nagtuytoy

Kag ang hangin sa ila mga layag nag-ugoy

Kag ang linti mo dilis a ila ginpatuon?

Tungod sina ikaw labing’ makagagahum?

Kag sa dakong’ kalautan,

Ang kay Maria ngalan,

Nga gahihag sa tawo nga dili malipayon,

Sang sugo ko, kay sundon ka nila sa

simbahan,

Diin mga dalagkong’ halad sa mga diwa

Itanyag mo. Kon ang Roma kag ang

dakharian

Magpakitang’ mabaluson, O Eustaquio,

Sa imo kusog kag kaisog; apang sa

magbubuot

Nga Jove magpakita ka nga may kabalaslan

Tungod sa imo pagdaog. Kon bagay ang

pagdayaw,