CORNELIO.
Luyag mo’ng kadalag-an indi pagkahisaan
Nga dapat mangin-akon? Kon sa
pagkabilidhon,
Ako amo’ng labi, tungod ako romanhon;
Nasakit ang dughan ko nga mawala’ng
himaya,
Ginhandum nga dungog kag mga
purongpurong.
Dapat ko pangitaon liwat ang kadayawan
Nga’ng kaaway ko lutuson, mabangis nga
Eustaquio;
Kay kon akon malutos, mangin-madinalag-on
Ako nga heneral sang mga taliaway.
METELO.
Indi mo sia malupig: maunungon nga
kabudlay
Sa banwa iya ginhalad; apang gadugang
lamang
Sa iya dungog kag padya ang nian nga
kadalag-an
Nga iya natigayon, hidait sa romanhon
Nagbalik, kutob sad to: magamit mo’ng
kusog
Sa paglutos sa iya? Lamang mga paglag-it
Kag mga butangbotang...
CORNELIO.
{gintabla sia) Di gid sang butangbotang
Ako maghimulos sa balit nga mapintas
Ko sa akon nga kasumpong. Apang dakong’
sayop
Ang magalutos sa iya, magadulom yang’
kaayo;
Kag mahimong’ mangitngit nga gab-i ang
kasanag
Sang iya kadalag-an; kag wala’y
kadungganan
Isang’ adlaw magwa sia sa mga mata
Sang Banwa nga’ng iya agtang wala na sing
purong.
METELO.
Ano’ng makita nimo sa iya pagkaputli
Nga sayop nga malain, labing’ makahuloya
Nga sa iya makapukan sa iya kapalaran?
(Kon ang sala ni Escipcion ila nga ginpatawad
