Ang mga mahadlokon
(DINALIDALI)
Domingo kadto sa kaadlawon, ika 3:30 ang takna. Mao kadtoy adlawng simbahon. Si Ating ug si Tuloy namangon ug nanagsulti pag-ingon:
―Tana, Tuloy; angay na karong isimba.
—Tana. Kaganina ra bitaw akong nagsangpit kanimo.
Ug ang duruha nanganaog. Angay hibaloan nga kining duruhá ka mga olitawo pulos mga hadlokan kaayo ug dili makalakát kong dili magkuyog gayud sila. Samtang sila nagalakat sa taliwala sa kangitngitan sa dalan, nabati nila nga may nagasunod sa ilang luyó ug ang lakang ilang nabati usab pag-ayo. Si Tuloy namugnaw, mikablit kang Ating ug mihonghong:
—Lingia kinsa kana.
—Ah! dili akó—mitubag si Ating.
Ug ang duruha naglakat nagginunitay sa ilang mga kamut. Mihunong sila ug ilang napamati nga ang gasunod mihunong usab. Midagan silá ug ang gasunod kanila midagan upod.
—Mamatay na kita, Tuloy!—mihonghong si Ating.
—Ayaw pagsaba! Pangadye lang...—mitubag si Tuloy.
Ug ang duruha nagpadayon paglakat padulong sa simbahan. Silang duhá gipaningot ug mabugnaw ug ang ilang mga kalawasan nangurog sa kalisang. Bisang kinsa kanila wa
