371
kita digdi; boot kong magi akong hiwas sa pakipagélay saimo asin digdi dai nin makakasaksi satuy4, makaka- puli kita sa laog nin sarong horas.”
“Nagkakamalé ka, amigong Elias,” an simbag ni Ibarra na naghihinguhang makahoyom; “kaipuhan na ihatod mo ako sa banwaan na iyan na an batingawan natatanaw ta digdi. Pinipirit ako kan mardot na ka- paladan.”
“Maraot na kapaladan?”
“Oh6; hond-honaon mo na kan pagpasiring ko digdi nasompongan ko su alférez, asin nagnutiil na gayo na ibanhan ako; mantang nasasaisip ko ika asin talastas ko na midbid ka niya, tanganing bomolag sakuyé sina- bihan ko na pasiringon ako sa banwaan na iyan, saén ako magdadanay sa bilog na maghapon, tara boot nya ako noodmang hapon.”
“Pinasasalamatan ta ka sa siring na pangataman, alagad pinaiba mo sana kutaé saimo,” an bulanos na simbag ni Elias.
“Ano? asin ika?”
“Dai ako mamimidbid, tara, mantang makasaré nya ako kahiling dai mapapagmawongmawong an sakong panglawog.”
“!Demalas ako!” an hagayhay ni Ibarra na nagro- romdom ki Maria Clara, “Anéd an sasabihon mo sa- kuya?”
Nagngalagkalag si Elias. Harayé na sinda sa pang- pang; solnop na su tala-init, asin mantang sa inga podk na ini pahangang maghaloy an liwanag pakasolnop kan tala-init, nagpopoon na nin pagdiklom, asin pina- saga kan mga ini su tala sinag na nagkakahimilog.
“Sefior,” an simbag ni Elias sa marigon na tingog, “kagdara ako kan mga horot nin dakol na mga daing palad.”
“Nin dakol na mga daing paélad? Anong boot mong sabihon?”
Sa kadikit na mga tataramon iindésip saiya ni Elias su olayélay ninda saka su pamayo kan mga tulisan, dai pigsambit su mga kaborongan asin mga paharé, kaini. Mapangataman na naghinanyog saiya si Ibar- ra, asin kan makatapus si Elias kan saiyang ipigésip, naghadé an sarong halawig na daing pagkainalohan, si Ibarra an énot na tominaram:
