mapot asin dangan dai kita taohan nin pahintogot?”
Su ipamugtak baga bilang naholog siring sa tubig na malipot.
Hiniling kan gabos si Sandoval ini natol-an.
“Kun siring,” nagsabi sa maluhay na tingog na nangangalangalang.
“Kun siring?”
“Kun siring,” an hagayhay ni Sandoval na kinokurabkutaban pa kan mga oropak asin sa sarong aranke nin entusiasmo, “mantang sa mga kasuratan asin sa mga linimbag nagpapahayag na boot kan saindong adal, asin inoolang asin pinapaindahan iyan kun sinasambit sa daga nin mga pangyayari, kun siring, mga ginoo, dai nasayang su saindong mga pagmaliogot, nakamtan nindo su dai nahimo nin siisay man, ramsingon an mascara asin iapon saindo an guantes!” (219)
“!Madasig, madasig!” mga enteisiyamadong kominorurahaw an nagkapira.
“!Marahay sa ki Sandoval! Madasig sa guantes!” an dugang nin iba.
“Iapon satuya an guantes!” an mapagtuya-tuyang olit na sabi ni Pecson.
Napaodong si Sandoval sa tahaw kan saiyang tagumpay, alagad huli sa pagkamatar-askas na rogaring kan saiyang lahi kan saiyang sa dugong sa tagapagtalumpati naolian tolos mansana.
“Dangan?” hominapot sya; “dangan, kun sa mga Filipino may mangahas na somimbag sa agyat, dangan ako, si Sandoval, poporoton ko an guantes (220) sa ngaran kan Espana huli ta an siring na palakaw maluwas na sarong paghimutik sa mga marhay na kaisipan na sa giraray saiyang rinimpos huli sa saiyang mga lalawigan, asin huli ta siisay sa bagay na siring an masikwal sa katongdan na ipinaniniwala saiya asin magpalabilabi sa saiyang pangkagabsan na kapangyarihan dai magkakanigo kan pagsorog kan bansa siring man kan pagampon nin siisay man na namamanwaan na kastila!”
Su entusiyasmo kan mga nagdadarangog gominilagila sa rami. Kinogos ni Isagani si Sandoval, ominarog saiya su iba; pinaghororonan an bansa, an kaboronyogan, an pagkamagturugang, an kadayupotan; sabi kan mga Filipino kun dai nin iba kundi mga Sandovales lamang sa Espana, an gabos maluwas na mga Sando vales sa Filipinas; nagsisilyab su mga mata ni Sandoval
