Sa pagbuka ni Juli sa iyang mga mata nga naghapdos gihapon, nakita niya nga ang balay mangitngit pa. Ang mga manok nanuktogaok. Ang unang milakdop sa iyang hunahuna mao nga tingali gihimo sa Birhen ang “milagro” nga iyang gipaabut, ug ang Adlaw dili mosubang bisan gipanganti siya sa mga tinuktogaok sa mga manok.
Mibangon siya, nanguros, gipangadyc niya sa dakung kainit ang iyang mga pangadyeon sa buntag, ug nagahinay pag-ayo, migula ngadto sa pantaw.
Wala siya'y "milagro” nga nakita; ang Adlaw hapit na mo subang, ang kabuntagon matahum kaayo, ang hinuyohoy mabugnaw ug maanindot nga pamation sa panit, ang mga bitoon sa sidlakan nagakaawp na ug ang mga tuktogaok sa mga manok nanagsibaw lamang. Kadtong iyang gipangayo labihan da kaayo; labing masayon alang sa Birhen ang pagpadala ug duha ka gatus ug kalim-an ka pisos! Unsa may kalisud alang kaniya, nga mao ang Inahan ni Bathala, sa paghatag niadtong sapia? Apan sa ilalum sa tiilan sa larawan mao day iyang hingkaplagan ang sulat sa iyang amahan nga nangayo sa lukat lima ka gatus ka pisos . . . Pilit na gayud nga mosulod siya sa pagka-binatonan. Sa pagtan-aw niya nga ang iyang apohan wala maglihok, gipakaingon niya nga natulog, ug gila-ga niya ang tubig-kamay nga sinaktag luy-a alang sa painit. Kahibulongan nga daku! nagmalinawon ang iyang buot, hangtud ngani gilayhan siya nga mikatawa. Kay unsa man ugod ang iyang nasub-an kaayo niad tong gabhiona? Ang balay nga iyang balhinan dili halayo, matagduha ka adlaw makahimo siya pagduaw sa ila; ang iyang
apohan makahimo pagduaw kaniya, ug mahatungud kang Basilio, kini dugay nang nasayud nga dautan ang lakaw sa buroka sa iyang amahan, sanglit masabug man nga moingon siya:
