CAIBIDIL A VI
AN CAT CLÁRAĊ
D’ḟan sí scaiṫeaṁ beag ag feuċaint ar an tiġ, agus ná feadar sí cad ba ċeart dí a ḋeunaṁ, nuair do rioṫ giolla beag amaċ as an gcoill (ḃí a ḟios aici gur giolla é mar ḃí a ċulaiṫ sin air, aċt le feuċaint suas ’san aġaiḋ air níor ḋóiġ leat naċ iasc é), agus ċrom sé ag bualaḋ ag an doras le n-a ḋóirne. D’oscail giolla eile an dorus dó — fear a raiḃ aġaiḋ mar an ġealaċ air agus súile frog aige; agus ṫug Eiḃlís fé ndeara go raiḃ mórán den ṗúdar bán ar ġruaig ċas gaċ giolla ḋíoḃ. B’ait léi cad ċuige an gnó go léir, agus ċuaiḋ sí ar a cromada agus ċuir sí cluas uirre féin ag éisteaċt.
Ṫarraing an giolla-iasc amaċ leitir ṁór ḃí fé n-a oscail aige — leitir ḃí geall leis ċoṁ mór leis féin — agus ṡín sé ċum an ġiolla eile í, agus aduḃairt san am ċeudna:
“Don Ḃaintiġearna. Cuireaḋ ón mBain- ríoġain ċum dul ag imirt cróicé léi.”
Do ḟreagair an giolla-ḟrog é as an gcaint ċeudna aċt gan na focail a ḃeiṫ ar an ḃfuitinn ċeudna ar fad aige: “Ón mBainríoġain. Cuireaḋ don Ḃaintiġearna ċum dul ag imirt cróicé léi.”
Annsin d’uṁlaiġeadar araon dá ċéile agus ’san uṁluġaḋ ḋóiḃ ċuaiḋ a gcuid gruaige in aċrann in a ċéile.
Ṫáinig a leiṫéid sin de reaċtaí gáire ar
