Dé do, vom Schlof bewaacht, a’ Kette' leihen,
Dé milliöne’ Geeschter, ohne Eegen,
MatFreed, mat Schm'ierz, mat Leed, mat Seegen,
Noh hirem Well ze lenken,
Erhoieven iver d’Denken.
A' wé de’ Laut , deen d'Noiecht verscheckt,
Rifft: ob aus eerem Neischt genohte’ Lieven,
Sech dausend wonnerbar Gestalten hieven;
Dem Kahos , gleich gebilt , entreckt
Eng Welt vu’ liigteria Eppes, sech verschieden,
Dé koemt ob d’Wuurt, daat rifft, geriden.
« A’ China git dir hei,
Och etlech an d’Tirkei,
Dé Gees dem Kaeser Knaupe’ giev,
Dat dreimool s’aus dem Schlof hen lüev;
A’ Lapland laaft dir aner,
Och bei den Afrikaner;
Vu’ Java bis zö’m Feierland,
Des hei do hi’ gerand;
Ech ruffen iech do hannen,
Neiholland obzefannen;
Och kréhen dé do iver,
Europa huurteg iver;
Kolbmbusland an engem Spronk z’erreechen,
Daa’rfen dé do nieden net erbleechen. »