بسم اللہ الرحمٰن الرحیم
مشام شمیم آشنایاں را صلا و نہاد انجمن نشیناں را مژدہ کہ لختے از سامان مجمرہ گردانی آمادہ و دامنے از عودِ ہندی دست بہم دادہ است نہ چوبہائے سنگ ژوپ خوردۂ بہنجارِ ناطبیعی شکستہ بے اندام تراشیدہ، بلکہ بہ تبر شگافتہ ، بکارد ریز ریز کردہ بسوہان خراشیدہ۔ ایدوں نفس گداختگی شوق جستجوئے آتش پارسی است، نہ آتشے کہ در گلخن ہائے ہند افسردہ و خاموش ، و از کف خاکستر بمرگ خودش سیہ پوش بینی۔ چہ بروئے مسلم است از ناپاکی بااستخوانِ مردہ ناہار شکستن، واز دیوانگی برشتہ ، شمع مزار کشتہ آویختن ، ہر آئینہ بدل گداختن نیرزد، و بزم افروختن را نشاید۔ رُخِ آتش بہ صنع برافروزندہ و آتش پرست را ببادا افراہ ہم در آتش سوزندہ نیک می داند کہ پژوہندہ در ہوائے آں رخشندہ آدر نعل در آتش است کہ بچشمِ روشنی ہوشنگ از سنگ بیروں تافتہ و در ایوانِ لہراسپ نشونما یافتہ۔ خس را فروغ است و لالہ را رنگ، و مغ را چشم و کدہ را چراغ ۔
بخشندہ یزداں دروں بسخن بر افروز را سپاسم ، کہ شرارے ازاں آتش تابناک بخاکستر خویش یافتہ ، بکاو کاو سینہ شتافتہ ام ، و از نفس و مہ برآں برنہادہ۔ بوکہ دراندک مایہ روزگاراں آں مایہ فراہم تواند آمد کہ مجمرہ رافر روشنائی چراغ و رائحہ عود را بال شناسائی دماغ تواند بخشید۔
ہمانا نگارندہ ایں نامہ را آں در سر است کہ بس از انتخاب دیوان ریختہ بگرد آوردن سرمایہ دیوانِ فارسی برخیزد و باسفاضہ کمال ایں فریورفن پس زانوئے خویشتن نشیند۔ امید کہ سخا سرایاں سخنور ستائے پراگندہ ابیاتے را کہ خارج ازیں اوراق یابند ، از آثار تراوش رگ کلک ایں نامہ سیاہ نشناسند و چامہ گرد آور را در ستایش و نکوہش آں اشعار ممنون و ماخوذ نسگالند۔
یا رب !! ایں بوئے ہستی ناشنیدہ از نیستی بہ پیدائی نارسیدہ یعنی نقش بضمیر آمدہ نقاش کہ بہ اسد اللہ خاں موسوم و بہ مرزا نوشہ معروف و بہ غالب متخلص ست، چناں کہ اکبرآبادی مولد و دہلوی مسکن ست ، فرجام کار نجفی مدفن نیز باد۔
