ଭାରତ ଅଧିକାର କରିଥିଲେ । ଦ୍ୱିତୀୟ ଚେରରାଜା ନେନ୍ଦୁଜିରଲ ଆଦନ ଇମୟବରମବନ(ଯାହାର ସୀମା ହିମାଳୟ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ) ଉପାଧି ଧାରଣ କରିଥିଲେ । କାରଣ ସେ ସମଗ୍ର ଭାରତ ଜୟ କରିଥିଲେ ଓ ଚେର ରାଜବଂଶର ରାଜଚିହ୍ନ ‘ଧନୁଷ୍’ ହିମାଳୟରେ ଉକ୍ରୀର୍ଣ୍ଣ କରାଇଥିଲେ । ଅଥଚ ଏତେ ବଡ ଯୋଦ୍ଧା ସମକାଳୀନ ଚୋଳରାଜା ସହ ଯୁଦ୍ଧକରି ମୃତ୍ୟୁଲାଭ କଲେ । ସଙ୍ଗମଯୁଗ ପରେ ୩୦୦ବର୍ଷ ଧରି ଲେଖକୀୟ ଉପାଦାନ ଭାବେ କୌଣସି ସାହିତ୍ୟିକ କିମ୍ବା ଅଭିଲେଖ ପ୍ରମାଣ ନ ମିଳିବାରୁ ଏହିସମୟକୁ ‘ଇତିହାସର ରାତ୍ରୀ’ କୁହାଯାଇଛି । ତେବେ ଷଷ୍ଠଶତାବ୍ଦୀ ବେଳକୁ ଦାକ୍ଷିଣାତ୍ୟର ଶକ୍ତିଶାଳୀ ଶାସକ କଳଭ୍ରକୁ ପରାସ୍ତ କରି ମଦୁରାର ପାଣ୍ଡ୍ୟ, କାଞ୍ଚିର ପଲ୍ଲବ ଓ ବାଦାମୀର ଚାଲୁକ୍ୟ ବଂଶ ଉତ୍ଛନ ଦାକ୍ଷିଣାତ୍ୟ ଇତିହାସକୁ ଗତିଶୀଳ କଲା ।
ତେଣୁ ପାଣ୍ଡ୍ୟରାଜା (ମଦୁରାଯୁଗ-ଖ୍ରୀ.୫୦୦-ଖ୍ରୀ.୮୫୦)ଙ୍କ ପ୍ରୋତ୍ସାହନ ପାଇ ତାମିଲସାହିତ୍ୟ ସୃଷ୍ଟି ହୋଇଛି ଓ ବିକାଶ ଚୋଳଯୁଗ (ଖ୍ରୀ.୮୫୦-ଖ୍ରୀ.୧୨୦୦)ରେ ହୋଇଛି । ଏହି ସତ୍ୟକୁ ଗ୍ରହଣୀୟ କରିବା ଲକ୍ଷ୍ୟରେ ଭାଷାକୁ ଶାସ୍ତ୍ରୀୟ ମାନ୍ୟତା ପ୍ରଦାନପାଇଁ କେନ୍ଦ୍ର ସରକାର କାଳ ନିର୍ଦ୍ଧାରଣ କଲେ ୧୫୦୦-୨୦୦୦ ବର୍ଷ । ତଥାପି ଏହି ଅବଧି ମଧ୍ୟରେ କନ୍ନଡ଼ (୯ମ ଶତାବ୍ଦୀ), ତେଲୁଗୁ (୯ମ ଶତାବ୍ଦୀ) ଆସୁ ନ ଥିଲେ ମଧ୍ୟ କେନ୍ଦ୍ରର କଂଗ୍ରେସ ଦଳ ନେତୃତ୍ୱାଧୀନ ଜାତୀୟ ଗଣତାନ୍ତ୍ରିକ ମେଣ୍ଟ ସରକାର ନିଜ ଛେପ ନିଜେ ଢୋକି ଏହି ଦୁଇ ଭାଷାକୁ ଶାସ୍ତ୍ରୀୟ ମାନ୍ୟତା ପ୍ରଦାନ କରିଛନ୍ତି ।
ଓଡ଼ିଆ ଶାସ୍ତ୍ରୀୟଭାଷା ମାନ୍ୟତା ପାଇବ ତ?
କୌଣସି ଭାଷାକୁ ଶାସ୍ତୀୟଭାଷା ମାନ୍ୟତା ପ୍ରଦାନ କରିବାପାଇଁ କେନ୍ଦ୍ର ସରକାର କେତେକ ସର୍ତ୍ତ ରଖିଥିବା କଥା ପୂବର୍ରୁ ବଣ୍ଣିର୍ତ । ସେହି ସର୍ତ୍ତ ପୂରଣ କରୁଥିବା ଭାରତର ଯେକୌଣସି ଭାଷାକୁ ଶାସ୍ତ୍ରୀୟଭାଷା ମାନ୍ୟତା ପ୍ରଦାନ କରିବାରେ ଭାରତ ସରକାରଙ୍କ ସମାନ ସଂଘୀୟନୀତି ଅନୁସାରେ ବାଧ୍ୟ । ଅଥଚ ଓଡ଼ିଆଭାଷା କ୍ଷେତ୍ରରେ ଏହାର ବ୍ୟତିକ୍ରମ ଘଟିଛି କହିଲେ ଭୁଲ ହେବନାହିଁ । କାରଣ ସଂସ୍କୃତ ଭାଷାସମ ଏକ ପ୍ରାଚୀନଭାଷା ହେଉଛି ଓଡ଼ିଆଭାଷା, ଯାହା ତାମିଲ ଓ ତେଲୁଗୁ ଭାଷାଠାରୁ ବହୁ ପ୍ରାଚୀନ । ଅଥଚ ଏପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଓଡ଼ିଆଭାଷାର ପ୍ରାଚୀନତାକୁ ଭାରତ ସରକାର ସ୍ୱୀକାର କରିନାହାଁନ୍ତି । ଏଥିପାଇଁ ଏକାନ୍ତ ଭାବରେ ଆମ ଓଡ଼ିଶାର ସାଂସଦ, ରାଜନେତା, ସର୍ବୋପରି ଓଡ଼ିଆ ଜନସାଧାରଣଙ୍କ ନିରବତା ସଂପୂର୍ଣ୍ଣ ଭାବରେ ଦାୟୀ । ବିଶେଷ କରି ପିଣ୍ଡା ଉପରେ ବସି ଭାଷଣବାଜି ମାରୁଥିବା ଆମ ବୁଦ୍ଧିଜୀବୀଙ୍କ ତୁଣ୍ଡିବନ୍ଧା ମୁହଁ ଏପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଖୋଲିନାହିଁ ଏ ବିଷୟରେ ଆଲୋଚନ କରିବାକୁ । କାରଣ ଏମାନେ ଏବେ ବି ସନ୍ଧିହାନ ଯେ, ଓଡ଼ିଆଭାଷା କ’ଣ ସତରେ ପ୍ରାଚୀନ ।
ଏଠାରେ ଗୋଟିଏ କଥା ସ୍ମରଣ କରିିଆଯାଇପାରେ ତାମିଲ ସାଂସଦଙ୍କ ବାରମ୍ବାର ଦାବି ଫଳରେ ୨୦୦୪ ମସିହାରେ ନୂଆ କରି ଶାସନ କ୍ଷମତାକୁ ହାତରେ ଧରିଥିବା ପ୍ରଗତିଶୀଳ ମେଣ୍ଟ ସରକାର ସହଯୋଗୀ ‘ଦ୍ରାବିଡ଼ ମୁନିତ୍ର କାଡ଼ଗମ୍’ ଦଳକୁ ଖୁସି କରିବାପାଇଁ
