“Diaḃal uaim, go ḃfuil tu air mire ċoṁ cinnte a’s atá mise beó,” ar Liam.
“Imṫiġ as m’aṁarc anois agus léiġfiḋ mé aifrionn duit amáraċ,” ar san sagart.
Ċuaiḋ Liam a ḃaile agus ḃuail sé a ḋoras féin aċt ní leigfeaḋ an ḃean asteaċ é. Ann sin duḃairt sé leis féin, “raċfad agus íocfad mo ċíos.” Uile ḋuine a ċonnairc Liam air a ḃealaċ go teaċ an tiġearna ḃí siad ag riṫ uaiḋ, mar ṡaoileadar go ḃfuair sé bás. Nuair ċualaiḋ an tiġearna talṁan go raiḃ Liam O Ruanaiġ ag teaċt ḋún sé na doirse, agus ní leigfeaḋ sé asteaċ é. Ṫosuiġ Liam ag ḃualaḋ an dorais ṁóir gur ṡaoil an tiġearna go mbrisfeaḋ sé asteaċ é. Ṫáinig an tiġearna go fuinneóig a ḃí air ḃárr an tíġe, agus dḟiafruiġ, “cad tá tu ag iarraiḋ?”
“Ṫáinig mé le mo ċíos íoc, mar ḟear cneasta,” ar Liam.
“Téiḋ air ais go dtí d’uaiġ, agus ḃéarfaiḋ mé maiṫeaṁnas duit,” ar san Tiġearna.
“Ní ḟágfaiḋ mé seó, go ḃfáġ’ mé sgríḃinn uait go ḃfuil mé íocṫa suas glan, go dtí an Ḃealtaine seó ċugainn.”
Ṫug an Tiġearna an sgríḃinn dó, agus ṫáinig sé aḃaile. Ḃuail sé an doras, aċt ní leigfeaó an ḃean asteaċ é, ag ráḋ leis go raiḃ Liam O Ruanaiġ marḃ agus curṫa, agus naċ raiḃ ann san ḃfear ag an doras aċt fealltóir.
“Ní fealltóir mé,” ar Liam, “tá mé anḋiaiġ cíos trí ḃliaḋain d’íoc le mo ṁáiġistir, agus ḃéiḋ seilḃ mo ṫiġe féin agam, no ḃéiḋ ḟios agam cad fáṫ.”
Ċuaiḋ sé ċum an sgiobóil, agus fuair sé barra mór iarainn agus níor ḃfada gur ḃris sé asteaċ an doras. Ḃí faitċios mór air an mnaoi agus air an ḃfear nuaḋ-ṗósta. Ṡaoileadar go raḃadar i n-am an eiseiriġe, agus go raiḃ deire an doṁain ag teaċt.
“Cad ċuige ar ṡaoil tu go raiḃ mise marḃ?” ar Liam.
