Page:Bölke 1935 Wie ik to min' Noam' gekoam bin.pdf/2

From Wikisource
Jump to navigation Jump to search
This page has not been proofread.

Wie ik to min' Noam' gekoam' bin

Van Otto Schulten

Mennger magg woll denk'n: Nu! Dat is doch sehre eenfach: Du bittst ew'n, wie din Voader hitt'. Un din Voader hitt wie du! –

Awwer ney – sou eenfach is dat nich! Un eerscht recht nich bey sonn Schulten-Soahn van' Fläming. Denn't kummt doa ook noch met dertu van weg'n dat Schulten-Amt un van weg'n dat Platt un dat Hoogdeitsche! –

Denn eenmoal hätt min Voader nich sou geheet'n wie ik heete!

Un denn: Ik heete nich wie min Voader!

Nanu, ward mennger denk'n: Is dat ne komische Geschichte! – Wat sall dat sinn? – Woll nich „rechtmäßiges Kind?“ – up Hoog- deitsch te rä'ne. –

Denn sou ward sich je'er seien: „Jedet Kind hitt doch noa sin Voader!“ Wie't ook in olle Bieker hitt:

„Das ehlich und freygebohren kind Behält seines vatters heerschild.“

Jou: sou hätt woll 't Am'sgericht van Witt'nbarg ook et ange- noam', wie unse Voader – un der woar sou gud! – gesturw'n woar. 't woar in' Harwest achzehn hunnert vier'n neinzig.

Doa schreef – ne Tid dernoa – met een Moal dat Gerichde, ik sille fix moa' noa de Stadt – noa Witt'nbarg rinnkoam' up't Gerichde van wegen de Arwschaft van unse Voadern un van wegen dat olle „Lehnrichtergut“ – wie drin stund in dat Schriew'n – in Barkaue, wat doa met in Froa'e kieme.

Na gud: ik saddele mey'n Pärd – zähne ha'nn we dunn – un't woar noch eent, wat unse Voader selwer tugeräd'n hadde. Hey woar als junger Keerl bey de Lief-Eskadron van' Kaiser bey de Garde- Husoar'n in Potsdam geweßt un hadde doa bey'n Prinz Friddrich Koarl 't Ried'n gud geleert. Wie ofte hätt e uns als Kinger noch dervan vertellt, wie der man immer seite, wenn e sou angesprengt koam met fin' Brun – un der woar al immer wie sonn Schimmel van Schweeß – un kummandierte, gley, wenn e ankoam, denn gung't los: