Page:An t-oileanach.djvu/54

From Wikisource
Jump to navigation Jump to search
This page has been validated.
44
AN t‑OILEÁNACH

bhíodh agam air mar do chuireadh sé amú me go minic an uair is fearr a bhínn i dtosach mo dhreise. Do bhíomair ag déanamh go maith; ach níor mhiste-de linn an Satharn i gcomhnaidhe a bheith i n‑aice linn chun a bheith ag ramsáil dúinn féinn pé áit gur mhaith linn é.


Is maith is cuimhin liom Satharn aca tar éis Lae ’le Pádraig. Bliain bhreagh chiúin dob’ eadh í agus do bhí iasc tearc sa bhaile an t‑am sin. Do bhuail m’athair an doras isteach, é tagaithe ó’n ngort agus gan biadh ná beatha roimis.

“Cad a thug a bhaile thu?” arsa mo mháthair leis.

“Tá an lá ana-bhreagh, ana-chiúin,” ar seisean. “Dá mbuailfeadh aon phortán liom b’fhéidir go marbhochainn stropa ballach,” ar seisean agus do bhuail amach aríst.

Cad deire liom féin ná gur lean é agus nuair a chonnaic sé ’n‑a dhiaidh me—

“Cá raghair-se?” ar seisean liom-sa.

“Bead i n‑éineacht leat-sa. Coimeádfad má bhíonn aon phortán agat,” arsa mise.

Soir ó chalath na mbád do ghaibh sé. Do chuaidh sé amach ar oileán do bhí ann. B’éigean do dul ’on tsnámh. Do chuir a cheann síos fé uisce agus thug aníos dhá phortán as aon chumar amháin agus thug leis iad mar a rabhas-sa im’ stad, thug dom le coimeád iad—collach agus fuaisceán. Sin é an ainm a bhíonn ortha so a bhíonn i n‑aon chumar amháin.

Collach an ceann fireann agus ní fada a bhí sé im’ sheilbh an t‑am gur leath a chrúb ó chéile agus le linn iad d’iadhamh do ghreamuigh sé ar órdóig me agus ar an méir ba ghiorra dhi agus n’ fhéadfainn hobadh ná hé a bhaint as. B’eo gach aon scread agam ar uathbhás agus do chualaidh m’athair de gheit me agus tháinig de sciúird reatha mar a rabhas mar d’aithin sé go maith bun an ochláin a bhí agam-sa. Do bhí crúb an chollaigh chomh fáiscithe sin ionnam gurbh’ éigean dom’ athair í bhaint de’n phortán agus tar éis sin féin a dhéanamh n’fhéad sé an crúb a bhogadh gan í bhriseadh le cloich.