Do fuair an bheirt ordú ó’n ngárdóir cósta an seana-bhuachaill liath a thógaint leo, go raibh déirc na ndaoine mbocht so imithe gan mhaith aige mar go raibh an t-uisce ag teacht isteach cheana go dtí an mhin agus gan aenne i mbun na seana-luinge a phúmpáil ná a thriomú. Rug an bheirt greim ar an seanduine.
Do chuir fear an Rí ceist ar an Rí seo ’gainn-ne an mbeadh leisce air dul ’on tseana-smaic le n-a chois agus fear mait eile i n-éineacht leis. Do ghaibh an Rí leis an scéal, mar ba dhual do an uair a bheadh gnó dho—é ’n-a rí agus ’n-a mháirnéalach an uair ba ghádh é, agus é comh h-oilte céadna ar phrátaí do chur agus chun aoiligh a tharrac ortha. Is minic do ghaibh sé an sean-asal liath-ghlas gearr-eirballach a bhí aige agus gach a mbíodh timcheall na cúirte ’n-a gcodladh. Fuair sé fear eile le dul ’n-a theannta.
Tháinig an Rí chugham féin sarar chuireadar chun fairrge, do theasbáin bosca dom agus do chuir mar chúram orm é. Do chuadar ar bórd agus thug an fear istigh cúram dóibh go tapaidh agus ba ró ghearr go raibh an seana-phota oiriúnach le bogadh ó’n gcé. Annsan do chuir fear an Rí guth go dtí sna póilíní an raibh an seana-chaptaen toilteannach chun teacht i n-éineacht leo anois ach ná faghadh sé aon mháighistríocht ar an luing.
Cé ná raibh an fear liath buidheach bhí fhios aige, mara mbeadh sé ar an luing ná faghadh sé aon phágh. Leis sin do chuaidh sé innti. Ghlaoidh fear an Rí ar shlataire eile ó’n nDaingean do bheadh i n-éineacht leis abhaile. Annsan b’eo leo sa tsiubhal.
B’eo leis an gcuid eile againn annsan ag treabhadh chun an bhóthair. Do bhí a lán mion-rudaí againn agus ní raibh sé ’n-ár gcumas iad a thabhairt ar ár ndrom. Leis sin níor mhór capall a bheith againn. Fuaireamair an capall ar a seacht scillinge. Chuireamair ár gcuid earraí sa trucaill agus chuireas-sa go cúramach ann bosca an Rí agus níor
