“Ó! bhí chúig ghloine ólta agam an uair a cuireadh isteach ’on phríosún me,” arsa Paid.
D’fhágas annsan Paid an diailbhuidhe (ní fearra dhom ainm a thabharfad air); tar éis teacht abhaile dho ó Dhaingean Uí Chúise gan faic chun a pháistí ag teacht abhaile dho ach an déirc, agus seachrán ar a shláinte ’n-a theannta san agus gan é de chuma air go mbeadh sé ’n-a fhear mhaith amáireach ná umanathar. Ar theacht go dtí m’ thigh féin dom do bhí mo phíobaire fós romham, gan staonadh ar a ghuth, gan ciach cainnte air, gan tuirse siubhail air, gan teip teangan ná ceal goile an uair seo, is dóigh liom. Do bhí mo mháthair síos suas an t-úrlár ag feistiú an teinteáin le h-aghaidh dul a chodladh an uair sin.
“Dar Muire!” arsa Diarmuid léi, “ba chirte dhuit seibinneach mná óige do thabhairt chun do mhic ná bheith síos suas go deo mar sin tu féin.”
“Ní mise atá ’á gcoimeád uaidh,” ar sise. “B’fhearr liom go mbeadh sí ar maidin aige. Ach is dócha nach comh bog san iad d’fhagháil,” ar sise arís.
“Dhera th’anam ó’n ndiabhal, ná fuil cúigear ban thiar san Inis ag caitheamh na spur ’n-a dhiaidh seo nach fios dóibh ciaca ’ca go sméidfar uirthi chun gluaiseacht!” agus tar éis na píopaireacht go léir feadh na h-oidhche do bhí a ghuth an uair seo comh beo-ghlan, comh h-aibidh le fear ar árdán gurbh’ é an chéad abairt aige é.
Do bhí amhras caithte agam féin ar an réic, nuair a chonnac chugham go luath insa tráthnóna é, ná fágfadh sé an tigh go gcuirfeadh sé ar bun an sórt so mar do bhí luadaráil ar fuaidh an bhaile i rith na bliana roime sin cé phósfadh agus cé ná pósfadh. Rud eile, do bhí saghas feasa agam ó aimsir na muc roime sin go raibh sé féin agus bean aosta na h-Inise ag cur an tsaoghail tré n-a chéile mar gheall ar an scéal agus gan amhras do gheall sé dhi go gcuirfeadh sé féin an scéal ar bun.
Is mise ná raibh mí-bhuidheach dá chuid allagair san am so,
