Úncail do Dhiarmaid dob’ eadh fear an chapaill agus úncail dom mháthair comh maith.
Buaileadh isteach muc Dhiarmaid agus dob’ é sin an greim oibre is mó do bhraitheas ar a raibh caithte dem’ shaoghal roimis sin—fear an chapaill agus m’úncail agus a lámha snadhmtha d’á chéile aca fé thosach na muice agus do bhí orm-sa a deire thógaint agus bhí mo dhá dhóthain d’ualach orm ach gur thug bean na h‑Inise lámhuidheacht liom. Do bhreithnigheamair annsan cad iad na muca ba thuirsighe agus chuireamair mo mhuc-sa agus ceann de mhuca na h‑Inise sa chairt. Ní raibh slí do’n gceathrú ceann agus do bhailigheamair linn annsan. Nuair ba mhall linn a bheith ag fanúint leis an muic a bhí ag siubhal d’imigh fear an chapaill agus m’úncail leo chun filleadh arís agus an cheathrú mhuc a bhreith leo ach ar mh’fhallaing go rabhamair-ne Bun Calaith soir ag an nDaingean sarar bhuail mo bheirt chughainn. Níorbh’ fhiú í chur ’on chairt annsan agus bhíomair ag brostú na muice linn soir de chois. Age ceann an ché thug Diarmaid stiall de shlait a bhí ’n‑a láimh di. Do ghoin sé í. Do chas sí agus as go bráth léi síos fé’n gcé. Tháinig fear an chapaill roimpi agus bhuail sí siar idir a dhá chois, d’árduigh léi é nó gur bhuail ar shlait a dhroma amuich i bhfairrge an chuain é agus í féin ’n-a theannta.
Do chuir Diarmaid crúca i bhfear an chapaill a bhí i n‑imeall an uisce agus do thairrig aníos é agus gan puinn tóirtéise air sin. Thug an mhuc a h‑aghaidh chun na fairrge.
“A Mhuire! tá an mhuc báithte ar an mnaoi,” arsa Diarmaid liom-sa, “agus nach bocht a’ scéal é bean comh maith léi.”
Do bhí ’fhios agam gur ag baint spúncáin chugham féin a bhí sé i dtaobh na muice agus nár mhaith leis a rádh dáiríribh liom dul ’on tsnámh ’n‑a diaidh. Ní raibh bád ná maide rámha insa chuan ná go raibh chun treabhtha aca féin agus dob’ oth liom an mhuc ar lár.
Do sciobas an tslat as láimh m’úncail agus do bhuaileas
