“Ah! nach i tha glan!” bhrunndail e mar ris fhein. “Ni mi sgath leatha? An tilg i fada, saoil thu?”
“Cho fad ’s a tha feumal, nuair a bhios tu ’na h-eisimeil,” fhreagair Mairearad.
“Ah! nach i tha briagha, gu dearbh!” cheillearaich e, is e ’ga tionndadh ’s ’ga rudanadh ’na laimh. “A’ bheil sianadh innte?”
Air da fios fhaotuinn gu’n robh luaidhe is fùdar innte, thainig rud foill ’na rùn a-thaobh an té a bha labhairt ris. Saoil na’n cuirinn an daga rithe, am faighinn dad a dh’airgiod oirre? smuaintich e bho ìochdar an donais a bh’ann; ach ghobaich am beachd air culaobh sin, gun d’ fhàg i na bh’aice anns an Tigh Mhór. Dh’ fhaoidte, airson sin, nach’eil am fear a bha leatha gun sporan le éill.
Mar a bha rath an dàn do Mhairearaid, cha do mhair sunnd-calla fad air Raitean—gu h-àraid dha taobh-sa. Ach cha’n’eil sin a’ canail gu’n tigeadh a fear-coimpir dheth cho math. Oir bha Raitean a’ fàs cho beag foighidinn ri luch ann am fodar, gus am faigheadh e cothrom na dunaich air a’ Ghall.
Is e bhuil a bh’ann gu’n a dh’earb Mairearad ris a rathad a dheanamh air a’ Phort Mhór aig Lusaidh, far an tachraidh e air ceannard bho fhreacadan Ghlinn-eilge le beagan shaighdearan. Oir bha iad ri ti’n air an astar ud le bàta. Ach mu’n gabadh e ceann air an turus so, bha e ris an teachdair’ eile chur air an rathad gu Domhnullach Shléibhte.
“An cuala tu riamh mu chéilidh nam ban Sléibhteach?” phlìnich Raitean air fhiaradh is smuig air.
