Bhí fáinne an lae ann nuair chonnaic mé an t-abhac aisteach faiteach ag déanamh orm. Síleas i dtosach go mb’é deamhan nó ainspioraid na foraoise bhí agam ann—is corr-uair chonnaic mé duine chomh bídeach mí-chumtha leis. Ní raibh sé thar ceithre troighthe ar aoirde, agus shíltheá dá dtagfadh smathamh maith gaoithe faoi go sguadfaidhe de dhruim na talmhan é.
Bhí sgeóin n-a dhá shúil.
“Céard tá ort, a dhuine?” arsa mise, “an amhlaidh a chonnaic tú taise nó taidhbhse?”
Níor thug sé freagra orm. Ní dheárna sé acht féachaint ’n-a thimcheall go sgáthmhar; acht ní rómham-sa bhí an t-uathbhás air, mar sul ar fhéad mé ceist eile chur air, isteach leis faoi’n gcárrín go ndeacha sé i bhfolach ann.
Níor chuir mé isteach air.
I gceann leath-uaire nó mar sin chualas an glór beag ait.
“Ar son Dé,” ars an t-abhac, “agus ná hinnis dí cá bhfuil mé má thagann sí an bealach seo,” agus é chomh heaglach le aon duine dá bhfaca mé ariamh.
Ní raibh fhios agam cé bhí ar a thóir acht thugas an gheallamhaint dó.
Bhí se n-a lá nuair tháinic an tóir ar an abhac—bean mhillteach agus fearg an tsaoghail uirri. ....acht sin sgéal eile, ár ndóigh, agus ní innseóchaidh mé go fóill é.
