6
5.—AN T-ASAL AGUS AN BIA.
Ḃí asal agus ḃí ciseán ar a ṁuin, agus ḃí an ciseán lán de ḃia ṁaiṫ, i gcóir na ḃfear a ḃí ag obair sa ġort ar an dtaoḃ ṫall de’n ḃaile. Ag cur an ḃóṫair dé do’n asal, do ċonaic sé feóċadán breáġ glas borb i leiṫ taoíḃ an ḃóṫair, agus ċrom sé ar é ḋ’iṫe. Nuair a ċuaiḋ blas cúṁrṫa an ḟeóċadáin suas ’na ċogansaċ do ḋein sé a ṁaċtnaṁ mar seo.
“Is greanṁar an sgéal é,” ar seisean. “Is iomḋa ḃia fóġanta agam sa ċiseán so ṫiar ar mo ṁuin, agus is mór é dúil na ḃfear ann. Aċt am briaṫar go mb’ḟearr liom féin an feóċadán so ’ná é.”
An Múineaḋ.
“Gaċ aoinne a’s a ṁeón féin aige.”
“Beaṫa ḋuine a ṫoil!”
6.—NA MAĊTÍRÍ AGUS NA CAOÍRE.
Ḃíodar na maċtírí agus na caoíre aḃfad i gcogaḋ le ċéile. Fé ḋeire d’iaradar sos cóṁraic ar a ċéile le h-ionċas go ndéanfí síoṫċáin. Dob’ éigean géill do ṫaḃairt ó gaċ taoḃ go ndéanfí an sos coṁraic do ṡeasaṁ. Dúḃradar na maċtírí, na caoíre do ṫaḃairt na ngaḋar uaṫa, agus go taḃarfidís féin a gcoileáin uaṫa. Do deineaḋ mar sin.
Ar ball, nuair ċonacadar na coileáin na caoíre ’na dtímpal agus gan tuairisg ar a máiṫreaċaiḃ fein, ċromadar ar ġlamuíol agus ar ġol go truaġṁéileaċ. D’airiġ na máiṫreaċa gol na gcoileán. “O!” ar siad, “táid na caoíre úd ag marḃaḋ ár gcoileán! Tá an sos cóṁraic briste!” Agus siúd ameasg na gcaoraċ iad, ’ġá marḃaḋ agus ’ġá n-iṫe, mar ní raiḃ aon ġaḋar anois ag na caoíre boċta.
An Múineaḋ.
Glac cóṁairle ód’ naṁaid—aċt féuċ náċ cóṁairle ar ṁaiṫe leis féin í.
