29
39.—AN CAT AGUS AN T-ÓIGḞEAR.
Ṫáinig gráḋ ag cat d’ óigḟear. D’iar an caitín ar Ḃénus í ċur i rioċt mná óige. Do ċuir, agus do pósaḋ í féin agus an t-óigḟear.
Ansan dob áil le Ḃénus a ḋéanaṁ amaċ ar aṫruig aigne an ċait fé mar aṫruig a gné.
Ḃí an lánṁa ag caiṫeaṁ a gcoda lá i ḃfoċair a ċéile. Ċuir Ḃénus luċ ar an úrlár. Ċonaic an ḃean an luċ. Ní túisge a ċonaic ’ná do léim sí ó’n mbórd. Do leagaḋ an bórd agus do briseaḋ na miasa, aċt do rugaḋ ar an luiċ.
“Éiriġim asat!” arsa Ḃénus. ”Ní ḋéanfaḋ Éire ḋíot aċt cat!” agus ċuir sí ’na rioċt féin airís í. ”Is maiṫ atá sgarṫa agatsa léi,” arsa Ḃénus leis an ḃfear.
An Múineaḋ.
“Brisean an dúċas tré ṡúiliḃ an ċait.”
Seaċain-se, a ṁeic ó, agus ná pós cat i rioċt mná óige, dá ḃreáġṫaċt í, nó bain an ċluas díom go leagfar an bórd agus go mbrisfar na miasa lá éigin.
40.—AN T-ÚCAIRE AGUS AN GUALADÓIR.
“Tar,” arsan gualadóir leis an úcaire, ”agus déinimís aontíġeas. Ní’l ann aċt beirt againn agus déanfaiḋ aon tig aṁáin ár ngnó.”
“Ambasa,” arsan t-úcaire, ”ní ḋéanfaḋ san an ḃeart go deó.”
“Cad ’na ṫaoḃ?” arsan gualadóir.
“Sdó,” arsan t-úcaire, ”ní túisge ḃéaḋ rud glan agamsa ’ná ḃéaḋ sé salaċ agatsa.”
An Múineaḋ.
“Seaċain an droċ ṫeangaḃálaíḋe.”
41.—AN GAḊAR AGUS AN MAĊTÍRE.
Ḃí gaḋar ag ḃálcaéraċt dó féin oíḋċe ḃreáġ spéir ġealaíġe. Do casaḋ maċtíre air. Ḃí an gaḋar go coṫuiġṫe láidir sleaṁain. Ḃí an maċtíre go caol agus go lom agus go h-ocraċ.
“Is mór an ionga liom,” arsan maċtíre, ”tusa ċóṁ beaṫuiġṫe agus mise ċóṁ lom. Is treise agus is feár ċum fiaḋaiġ
