ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ
Οὐρανίᾳ Χατζηδημητρίου.
Τἄνθη καὶ τὰ τραγούδια, χαρούμενα στολίδια,
Ποῦ ζευγαρόνει ὁ κόσμος 'ςτὴν καθεμιὰ χαρὰ του,
Βαφτίζονται 'ςτὸ δάκρυ καὶ γίνονται τὰ ἴδια
Στολίδια τοὺ θανάτου.
Ἐγὼ πὤχω γιὰ πάντα τῆς λύρας μου σκοπὸ
Τὴ νιότη μὲ τὴ χάρι μαὶ ἀδελφωμένη
Καὶ πῶς 'μπορῶ τραγοῦδι θλιμμένο νὰ μὴν 'πῶ
'Σ τὴν κόρη ποῦ πεθαίνει;
Κοντὰ 'ς τὰ τόσα τἂνθη, ποῦ σὲ νεκροστολίζουν
Καὶ ξεψυχοῦν μαζί σου 'ς τοῦ τάφου σου τὸ χῶμα
Τὰ χείλη μου στολίδι δικό τους σοῦ χαρίζουν
Κ' ἕνα τραγοῦδι ἀκόμα.
Ἀλλοίμονο! ἂν 'μποροῦσε ὅποιον κανεὶς πονεῖ
Μὲ 'λίγα μοιρολόγια νὰ τὸν νεκρανασταίνῃ,
Ἀμέτρητοι θὰ ἦταν 'ς τὸν κόσμο οἱ ζωντανοὶ
Καὶ 'λίγοι οἱ πεθαμένοι.
Ἂν δὲν 'μπορῶ μὲ λόγια γλυκὰ καὶ μαγεμμένα
Ζωὴ να ξαναδώσω 'ς τὸ πεθαμένο σῶμα,
Ἀκτῖνες νὰ χαρίσω 'ς τὰ μάτια τὰ σβυσμένα,
Κι' ἀνασασμὸ 'ς τὸ στόμα,
Ἡ λύπη μου ἂς πάρῃ τῆς μάννας τὴ φωνὴ
Καὶ 'σὰν παιδὶ, ποῦ τὢχουν μὲ χάδια ἀποκοιμίσῃ,
Τὸ θλιβερὸ τραγοῦδι ναννάριμ' ἂς γενῇ
Γιὰ νά σε νανναρίσῃ!
ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΔΡΟΣΙΝΗΣ
