Novella IX della Giornata I del Decamerone (Lumbaart)/3

From Wikisource
Jump to navigation Jump to search
I parlari italiani  (1875)  by Giovanni Papanti
3-Dialet bargajot
Giovanni Papanti I parlari italiani in Certaldo

Una nuvela del Bucasc[edit]

Giovanni Papanti I parlari italiani in Certaldo p. 631

I dich donca ca int i temp dal prim re da Cipri, incura ca Goffredo da Bugliun al veva già ciapää la Tera Santa, l'è sücess ca üna sciura da la Guascogna l'è andacia ä fä ün pelegrinagg fin ä la Tomba dal Signur. Int al tornä indree, incura ch'l'è giüda riväda ä Cipri, la s'è imbatüda in certi balossun ch'i j'han facc gran vargogna e vilania. E lee, 'sta dona, la nu 's podeva dä ben; l'ha pansää d'andä dal re e 'j fä lan sè lamentänza. Ma varün i j'han dicc ca la fadiga la füss pardüda, perchè ca 'l re l'era ün om vil e da nagot, ca impè ga gastigä lan ofesa facia äi ältar, a s'an lasciäva fä a lü stess tücc i dì üna per sciort, cunt üna viltà ca l'era propi üna gran vargogna; da maniera ca tücc quei ch'i la vevan ciapäda sü, i j'han fagevan varüna pel svargognää, e inscìa i la sfogävan. Incura ca la sciura l'ha santii quel là, l'ha pers tüt la sparänza da 's pudé vandicä. L'ha però pansää pe 's vandicä ün poo dal sè dolür, da mordar ün zichetin 'stü misarabal re. Scichè lee a j'è andacia danänz bragiand e la diss: "Sciur re, i nü sün mia gnida chilò in la tè prasenza pel la sparänza ch'i abia da gnì vandicäda da l'afrünt ca m'è stacc facc, ma i 't voless soma pragä ca tì 'm digess, pè 'm sodisfä ün poo, cüsa ca tì ti fa ä süfrì i afrünt ch'i ha santii ä dì ch'i 't fan ä tì, e 'nscìa i 'mprendarà forsa da tì ä süfrì cün pazienza la vargogna ch'i m'han facc, ca Dio sa s'i 't la regalass gügient, soma ch'i podess, già ca tì ti lan sa tödel sü inscì ben"
Al re, ca infin in issa l'era stacc indülent e paltrun, l'è giüü 'ncusa ca 's dassdass sü dal son; l'ha scümanzää cün l'afrünt ch'i vevan facc ä 'sta dona, e n'ha facc gran vandeta. E pö, da là inänz, tücc quei ch'i fagevan vargota cüntar l'onür da la sè cürona a i parsaguitäva quant ca 'l podeva.
Giovanni Papanti, parlari italiani in Certaldo, 1875, pagg. 631-632