Nawoženja

nadpis	Nawoženja
awtor	Jakub Bart-Ćišinski
lěto
žórło	luzice.euweb.cz
licenca	public domain
nota	stary prawopis

Narodno-episka baseń wo dźewjećich spěwach.

(Ze štwórteho spěwa.)

    Na wutrobu bě Michałowu so zas' na nowo čorna
    Zrudźba waliła z ćežu najćežšej a ze zrudnoh' woka
    Zas' wula so jom po licomaj wjelezrudnuška sylza.
    Na Michała so wobroćejo mać zjewi jom tole:
    "Michale, ach njepušć tola nadźěje! Z nadźěju swět wšón
    We žiwjenju sej ze studnje čeŕpa tróšta najsłódšoh'.
    Zawěsće za młodźenca pak najmjenje so přistoji takle.
    Zo postrowił by na dźens' z poslědna na wjecor škowrončk
    Słónco ze spěwom, k wječornemu pozběha so njebju,
    Ze zrudnymaj nětk křidleškomaj dele pjerchota na zem´,
    Zo njemóže wjac ze šije spěw rjenje žórlaty jeho
    Słónco překrasnjować, tola hdyž so ze směrkow rańšich
    Wuzběhuje jom młoduški dźeń zaso z luboznosćemi,
    Wumyła z błyskotatej sebi rosu na swětłej mjezy
    Z wóčka spar a z wjeselšimaj so zas' křidłomaj ptačk juž
    Do njebjes zawjerćawši, dźak słóncu na nowo spěwa.
    Hdyž zašło je za hory zelene z wječora słónco,
    Drasći so ze zrudobu najhłubšej na łucy kwětka
    Zawěrajo swoju hłówčku najpyšnišu přeškódnym mrózam,
    Pokošiwši pak na ranje ze rtom so słónčnym tak horco,
    Zas' wotamka tu hłójcku ze spěchom z krasnosću młodej,
    Srěbajo z wjesełosću jeho koški z połneju hubku.
    Michale, kij je nadźěj, a zepjerajo so mi z dowěru čłowjek
    Na njón, na swěće přiměrjeny jemu dokonja běh swój.
    Njezadwěluj mi, Michale, tuž; wšak maćeri khroble
    Wěŕ, zo wuhotuje 'šće ći kwas tež z holcu najkhudšej
    Nan, runjež dźens' so ći staja. Najposlědniše jemu słowo
    To być njemóžeše nihdy na swěće, Michale luby.
    Wěŕ mi, we wutrobje jemu płomjeni za tebje lubosć,
    Zo by na rukomaj tebje z lubosću nosył najradšo.
    Sam pak wěš tola, zo nan na pjenjezy nimo měry
    Hlada, a zo je do česće, to nazhonił sy sam juž,
    Dźi' nož k njom' a daj jemu posłušny słowa najlěpšoh'!
    Z nanom popowědać tola wo tym dyrbiš najprjedy.
    Wułožowanja, so spušćej mi na to, njebudźe činić
    Wulkeho, rozestaješ-łi jom' wšitko. Praji drje dźensa,
    Zo njesměs priwjesć jemu do domu bjez pjenjez holcy,
    Wusłyš-li pak, zo Róžanćikec sy sej wuhladał Hańžu
    Za mandźelsku, budź přeswědčeny mi, zo do toho zwoli;
    Wukhwalował je někotry raz mi ju pilnosće dla jej'.
    Hrudź naprosyć drje tuž so jom' da, zo njeb'dźe tak kruće
    Naprašować so, što do pjenjezow b'dźe ji nan sobu dać móc."
    Do wutroby běchu Michałowej' tež wo prawdźe słowa
    Maćerine zawěłe najlěpšu nadobo nadźěj.
    Maćeri dźak pak wuznawajo dźeše z lubosću słowa:
    "Maćeŕka dźens," njemóžu pak na nihdy před nana stupić;
    A přejara 'šće pukota hrudź mi moja w najwjetšim
    Njeměrje. Móc wuprosyć chcu wot Boha jutře sej na to
    Na kemšach; budź pak mi ze srědnicu, moju maćerka luba,
    A přihotuj juž do časa nana na moju žeńtwu!"
    Maćerina hrudź zajuskne tuž, a ze směwkom dźeše:
    "Michale, prjed' hač na zahrodźe 'šće mi na štomach hustych
    Jabłunka začeŕwjenja so najprěnje, na slóncu ćopłym
    Dozrawjejo, b'dźe mandźelsćina juž ći we domje lubosć
    Pósłaničko słać, wo blido, wo skót starać so, wo hródź."
    Wobaj pozběhnyštaj so, ze spěšnej kročelu kročo
    Přez zahrodu, sebi radźicku na žeńtwu radźo najlěpšu.
    Z poslědnicu nětk kročeše sam pak do kuchnje Michał.
    Dojědźiwši tu spěchaše do konjenca, sebi za lack
    Čornakomaj natykawši při blidźe khlěbowych skórkow.
    Wjesele na Michała zarjehotaštaj; dźě najwjetša
    Zrudźba, kiž do wobjeda 'šće jom' ze styskom zjewješe wšitke
    Woblico, bě nětk pozběhnyła so nimale z njeho.
    Konjej zgratowawši sebi zapřeže do woza žitnoh',
    Na rjebliznu so zlehnywši do polow ćěrješe ze wsy.