Maren/Kapittel Veertein

De Hochtietsdag rück ran. Maren weer överall un sett dat Huus mal recht in Bewegung. Un allens gung mit Lust un Lachen, so 'n vergnöögte Gesichter bi lütt un groot harr Paul in sien Huus noch miendaag ni seen. Alle Ecken un Winkel waarn uult un feegt, von Keller bet to Böön kreeg allens en anner Utseen. Darbei waar keen Huusarbeit versüümt, Eten un Drinken stunn to rechte Tiet op 'n Disch – weer 't mööglich? Nu seeg Paul mal, wat sien Lüüd schaffen kunnen. Sowat harr he mit Draun un Schellen ni tostannen bröcht – Maren kunn jo woll hexen! He weer düsse Daag över stillvergnöögt, blot as he wedder de olen Wiver seeg in sien Huus, waar he en beetjen unruig. Wat harr Maren so veel mit Doortjn Holm to tuscheln, un wat schull Wiebn Fock in sien Stuuv rümwölen!

»Wat schalt de hier, Maren«, see he verdreetlich; »de heff ik jo rutjaagt!«

»Man still, lütt Paul! Du hest de Fru unrecht daan, dat wull ik wedder goot maken. Laat mi man tofreden, ik mutt för Di mal all den Spinnwebb ut de Ecken ulen.«

He lach. »Na, denn kriggst wat to doon!« He verstunn eer woll ni ganz, aver he leet eer beteben.

As he aver an den Hochtietsmorgen op de Deel treed, keem he ut dat Wunnerwarken garni rut. Baben twischen de optreppte Stuuv un de Waanstuuv weer de Deel mit en Boll beleggt, woll en Foot hooch, un dar harrn de Lüüd güstern Abend laat en Altar opbuut. Dat weer man en Kökendisch mit Deken verdeckt, dat de Fööt ni to seen weren, un mit Moß dicht beleggt, mit Blomen un blanke Lüchters smuck maakt. An de Wannen hungen Kränz un gröne Ranken von Efeu, Twigen von Dannen un Hülsen, de Deel weer mit witten Sand bestreit, un dar, wo dat Bruutpaar staan schull, blöön Rosen un Balsaminen an de Eer; sogar de Hoffsteed weer mit Sand bestreit un leet ganz fierlich.

»Dau – dausend, Lüüd!« reep Paul Knechten un Deerns to, de em anluren, »wat is dat smuck! Wosaken hebbt Ji dat maakt? Garnix heff ik darvon höört, ik heff düsse Nacht jowoll slapen as en Dachs.«

»Wi hebbt ok op Strümpsöcken gaan!« grien Cillja.

»Maren, nee doch, mien lütt Maren, sowat leevt nich! Wokeen hett dat angeben?«

»Doortjn Holm, denk ik.«

»Hättet ihr nicht mit meinem Kalbe gepflügt, ihr hättet das Rätsel nicht erraten, mußt Du seggen, Paul!« lach Doortjn, de nu ok ut de Köök kroop.

Paul weer en Dummbaart un verstunn eer nich. »O dat hest prächtig maakt, Doortjn, un Dien Spruch is ok sach heel paßlich an unsen Hochtietsdag, du büst ümmer so klook.«

Maren schüdd den Kopp. »Ja, Doortjn, de Spruch is goot: ik bün dat Kalt, un Paul schall mit mi plögen.«

»Oha, Maren! dat waar en sunnerbar Spillwark!«

Doortjn stütt de Hannen in de Siet un grien: »Nee, Paul, ik wull seggen, dat Maren düt all angeben hett.«

»Deern, sowat kannst Du ok?«

»Uns' Madam kann allens!« see Klaas Lamack, un de annern repen em Bifall.

So hart andröögt Paul ok weer, een Saak müß em opfallen: dat sien Lüüd so ganz anners weren, ok gegen em sülben. Ob dat woll so bleev? He sleek dörch Ko- un Peerstall, gung mal na Schüün – allens in Ordnung, ja beter as sünst; he keem na 'n Gaarn: de Stiggen harkt, dat allens rusch un frisch utseeg, un de swarte Eer blöömt mit witten Sand. Em waar snaaksch tomoot. Jawoll, he freu sik, un dochen harr he en Gefööl, as müßt he bang warrn. Woför? kosten kunn dat jo nix – Sand un Gröön un Blomen, Lust un Lachen weren jo all ümsünst, all ümsünst! Wat weer 't denn?

Wenn Soldaten wekenlang buten in Küll un Natten legen hebbt un nu in 't mollige Quarteer kaamt, denn is de Freud groot. Aver laat eer man eerst abends in 't weke Fedder- oder Dunenbett kamen! Denn wültert se sik hin un her, de lichte Deek is eer to swaar, de Sweet kruupt eer lang 'n Liev, se liggt as en Klumpen Unglück in 't weke Lager un köönt keen Oog todoon. De Minsch mutt eben allens wennt warrn, ok dat warme Quarteer, dat weke Bett, de Freud un den Freden. Dat müß Paul Struck nu ok beleben, aver he kunn sik keen Rekenschaft daröver geben; wenn man em fraagt harr, wo em dat gung, so harr he seggen müßt: mi is snaaksch tomoot, de Welt kommt mi ümdreit vör, un ob mi dat recht is, weet ik nich, dat is eben en snaakschen Tostand.

Üm Klock tein keem Tyge Boysen un kort darop Leutnant Sterlau – en grote Freud vör Maren, de in stillen darüm sorgt harr, se wull doch an düssen Dag ni geern mit de Ilenbecker ganz alleen ween. Ok de Buurvaagt un Persepter driseln mit eer Fruuns ran, un as nu de Wagen den Paster bröch, kunn de Fier anfangen.

Noch weer de Bruut baben in eer Kamer, wo Doortjn Holm eer ankleden holp.

»So!« see Maren toletzt, »nu noch de Kranz, Doortjn!«

»Dat dörv ik nich – aver tööf, ik will lütt Trina ropen.«

»Worüm?«

»Weetst Du nich, Deern, den Kranz mutt Di en Jungfer opsetten.«

»So bliev man hier, Doortjn, wenn 't wider nix is, denn do ik 't sülben – so! nu hett mi en Jungfer den Kranz opsett!« Se keek in 'n Spegel un böög noch hier un dar en Twieg torecht un leet sik nu den langen witten Sleier daröver leggen. Smuck seeg se ut, hooch un stolt un staatsch. »Wat, weenst Du, Doortjn?«

»Wenn Di dat man Segen bringt, dat Du Di den Kranz sülben opsett hest!«

»Narrnkraam, Doortjn! De Paster sprickt en Segen daröver, denn is allens goot. Aver nu laat uns gau dalstigen, se luurt al op uns.«

De Reed weer kort, eenfach un hartlich, de Fruunslüüd stunnen dar mit natte Ogen, un Paul blinkern de Parlen vör 'n Kopp, as wenn't en harde Arbeit weer. Maren seeg vör sik dal; as se bi dat Jawoort de Ogen opsloog, weren se geruig un blank as ümmer.

Na dat Truun gung de lütt Gesellschaft na de Waanstuuv rin. De Lüüd maken nu allens op de Deel in Ordnung, un na en Viertelstünn seten all an en langen Disch, de gau opstellt weer von Böck un Breed, överdeckt mit en slowitt Laken.

»Nu mööt Se verleev nemen«, see Maren to de Gäst, as se to Disch gaan wullen, »Buurnkost is 't man, un uns' Lüüd eet mit uns an een Disch.«

»Wat wat seggst Du? de Lüüd – ik dach, wi wullen in de hooch Stuuv...«

»Dar drinkt wi den Kaffi«, see Maren rasch. »Ni waar, Herr Paster, dat schaneert nich, wenn Se ok mal mit uns' Lüüd eten mööt.«

»Ei behüte, Frau Struck! Ich freue mich über das ganze Arrangement und möchte wünschen, daß in der ganzen Gemeinde die Familienfeste nie ohne Teilnahme des Gesindes gefeiert würden. Haben Sie gute Leute?«

»Dar is jo nix vollkamen in de Welt, Herr Paster, aver wi köönt ni klagen, de Lüüd sünd goot. Mien Menung is nu: so as de Buur, is de Knecht, un hett he oft slechte Lüüd, so hett he eer verdeent.«

Na en schöne frische Supp waar en groten Ossenbraden bröcht un vör Klaas Lamack op 'n Disch sett.

»Kannst Du ok för Herrschaften vörsniden, Klaas?« spaaß de Buurvaagt.

»Nix lichter as dat, Buurvaagt, ik see eer alltosamen för Buurn an!«

»Dat kommt darvon!« gnurr Paul. »Wenn man sik to veel söölt mit de Lüüd, denn warrt se dummdriest.«

»Klaus hat ganz recht«, see de Paster un böög sik röver na Sterlau, de twischen Tyge Boysen un Persepter sitten dee. »Ich bin der Sohn eines Bauern und müßte selbst noch Ackerbau treiben, wenn mein Dienstland nicht verpachtet wäre – wie steht es mit Ihnen, Herr Leutnant?«

»Mein Vater ist Weinbauer und meine Vorfahren von väterlicher und mütterlicher Seite waren Landsassen und hatten Güter in Westfalen und im Rheingau«, weer de Antwoort.

De Paster stunn op, klopp an 't Glas un heel en Reed över Disch, worin he von en Bild vertell, dat he mal in Hamborg seen harr. Dat Bild stell en hoge Pyramied, en groot Gebüüd mit Treppenstufen vör bet baben in de Spitz. Op de Stufen stunnen veel Lüüd, ut jeden Stand een oder 'n paar: Koopmann un Kramer, alle Handwarkers mit eer Reschop, de Künstler, Schoolmeister un Professer, Posteljoon un Postmeister, Küster un Paster, Dokter, Aptheker, Graaf un Ritter, un baben op de Spitz de König in Kroon un Mantel. Ganz ünnen an de Pyramied stunn de starke Buur mit sien Handwarkstüüch, as Ploog un Egg, Leen un Hark un Wagen. Dat de Buur so wiet rünner sett weer, schull em ni verdreten, meen he, de Maler wull darmit seggen, dat de Buurnstand de Grund, dat Fundament von de ganze Gesellschaft weer, un he un Leutnant Sterlau fölen sik eert, wenn se ok to de Buurn reekt waarn. – Klaas kreeg darbi en füürroden Kopp un grüns mal, as wenn em de Hals togaan wull. – Bleev de Buurnstand stark und sund, so kunnen Bäcker un Slachter, Koopmann un Künstler in Freden eer Wark doon, un de König stunn stolt un seker op sinen Platz. »Aber«, sett he hinto, »unsere Zeit fängt an, altbewährte Sitte zu durchbrechen; viel Gutes geht dabei zugrunde, auch im Bauernhause. Der Herr trennt sich durch mancherlei Schranken von dem Gesinde, und darob regt sich in Knecht und Magd Mißmut, die Treue lockert sich, und dem Hochmut und Dünkel der Herrschaft gegenüber erheben sich feindliche Mächte, als Neid, Mißgunst und Begehrlichkeit. Dem Freunde des Volks macht diese Erscheinung ernste Sorge. In solch unbehaglicher Zeit ist das Bild einer Hochzeitstafel wie die heutige ein erwärmender Anblick; es verspricht nicht nur einen fröhlichen Feiertag, sondern dieses Bild sagt uns, daß das junge Paar sein gemeinsam Leben und Streben beginnen will mit Eintracht und rechter Freundschaft mit allen, die bauen helfen am Werk. Wünschen wir dem jungen Paar ein frohes Gelingen und damit dem ganzen Hause ein einträchtig Wirken und Schaffen, Glück und Gedeihen!«

De Reed weer en beetjen lang, aver de Lüüd harrn nipp tohöört, ok woll mal nückt. Blot Paul Struck maak en Gesicht, as wenn em mal wedder snaaksch tomoot waar, un Hannes Holm, de neffen sien Grootmoder huuk, steek meermal heemlich en fetten Happen in den Mund, de Braden rüük doch garto schöön. As de Paster to 'n Sluß kamen weer, sprungen se all op, üm antoklingen. Klaas Lamack stüür op den Paster to un see vergnöögt: »Daar hebbt S' mi goot rutreten, Herr Paster! Is doch en basige Saak, wenn een de Kekelreem goot sneden is!«

»Na na, Klaas«, drau de ool Herr, »dat klingt jo, as wenn dat man so 'n Redensaarten weren un ik dat ni recht eerlich meent harr?«

»Ja gewiß, Herr Paster, vondaag meent Se dat sach...«

»Un morgen ni meer?«

»Wi wüllt uns ni striden, Herr Paster«, böög Klaas af, »ik heff vondaag al en beetjen deep in 'n Bottel keken un snack sach dumm Tüüch! Aver ik bün so vergnöögt, dat wi so 'n basige Madam kregen hebbt – is 't nich en Staat? Madam«, reep he »ik mutt noch mal mit Eer anstöten! Nu Se in Huus is, verdröögt alle Netteln in Gaarn!«

»Waar Di, Klaas«, lach Maren, »dat Kruut is taag un kommt ümmer wedder as en Bandjuud, de achter wedder rinsliekt, wenn he vör rutsmeten is.«

»Maakt nix, Madam, en lütt Nettel höört ok sach darto, man ni den ganzen Gaarn voll as bether!«

»Aver nu dat Eten ni koolt warrn laten, Klaas! Wi wüllt noch mal mit minen Mann anstöten un denn to Platz gaan«, stüür Maren.

Tyge weer still, un sien Swester seeg em meermal fraagwies an; eerst na un na dau he en beetjen op un sprook denn veel mit den Buurvaagt. Ganz besunners vergnöögt weer Persepter, de Gefallen finnen much an Leutnant Sterlau, de em von den schönen Rhein un sien Reis na Italien vertellen müß. De Lüüd weren swiegsam, aver se langen goot to, un de Freud glinster eer ut de Ogen.

Se weren bina klaar, do kröchel ool Abel nerrn in 't Heckschuur.

»Ach, wat will de nu? Maren, na Köök mit eer, se kann jo Eten krigen!« see Paul lies.

»Still, laat eer man! Ik heff eer al Supp hinschickt, is sach en beetjen knapp west. – Sett Di ran, Abel, en Platz finnst Du sach.«

»Danke, lütt Deern, üm 't Eten bün ik ni kamen«, hiem Abel. »Wull Ju man veel Glück wünschen för 't ganze Leben.« Se geev eer un Paul de Hand.

»De Been warrt woll al mööd, Abel«, see de Paster fründlich.

»Ja, Herr Paster; je neger an 't Graff, je trager de Foot. Ik ga ok wenig meer ut de Döör, aver in en Hochtietshuus mutt ik ümmer noch mal rinseen. Heff mal en Droom hatt von en wunnerschöne Hochtiet un söök un snüffel nu rüm, ob he woll indrapen deit. Sü, Herr Leutnant, sünd Se ok kamen! Dat is nett, aver de Blomen sünd afreist, de de Sommer bröch.« Denn böög se sik an Maren ran un froog lies: »Wo is Maria, un wo geit eer dat?«

»O goot, goot, Abel!« weer de rasche Antwoort. »Wi sünd alltosamen klaar, so laat uns opstaan.«

De Gesellschaft keem to Been un harr sik bald in Stuuv, Kamer un Gaarn verstreut; de Lüüd rümen af.

Leutnant Sterlau weer na buten gaan, Abel harr em unruig maakt, besunners as he seeg, dat Maren de Klöör trock un Maria eer Vader düster un drang utseen waar.

De Wind harr den dünnen Nebel wegfeegt un op Gaarn, Wisch un Beek seeg de Sünn mit en mööd Oog.

Sterlau weer al hindal driselt bet an 't Steeg, as he wies waar, dat he nich alleen weer in Gaarn; in de Eck bi den grauen Wichelboom stunn Boysen, de groten Hannen op 'n Rüch. En staatschen Mann! Dat dichte luckige Haar weer grau, aver de hoge Gestalt ni dalböögt, de breden Schullern un de starke Nacken düden op grote Kraft. Dat weer en annern Mann as Paul Struck, mit den leet sik ni spelen un spaßen. Sterlau stunn en Ogenblick un sunn, denn gung he mit rasche Schritten op em to, un as Boysen sik na em ümkeer, see he en beetjen unseker: »Es drängt mich, Herr Boysen, Ihnen eine wichtige Frage vorzulegen – wollen Sie mich anhören?«

»Worüm nich, wenn Se mit en plattdüütsche Antwoort vörleev nemen wüllt, dat is mi handlicher as Hoochdüütsch.«

»O gewiß, ich versteh' jedes Wort, kann nur nicht Platt sprechen. Ihre Schwester, Frau Struck, hat Ihnen wohl gelegentlich mitgeteilt, daß ich hier längere Zeit im Hause als Gast war.«

»Mien Swester hett mi veel Godes von Se vertellt«, see Boysen eernst.

»So bin ich hoffentlich bei Ihnen gut empfohlen. – Während meines Hierseins fand ich Gelegenheit, Ihre Tochter Maria kennen zu lernen, und um es kurz zu sagen: wir haben uns gegenseitig lieb gewonnen und möchten einander angehören fürs Leben. Sie würden Ihre Tochter und mich unendlich beglücken, wenn Sie Ihre Einwilligung geben wollten zu unserer Verbindung.«

Boysen waar ümmer höger, un över sien Gesicht trock en düstern Schadden, as Sterlau sprook. »Mien Dochter weer verspraken Bruut von Paul Struck«, see he langsam un drang, »hebbt Se dat weten?«

Sterlau schoot dat Bloot to Kopp. »Ja, Herr Boysen, es war eine unnatürliche Verbindung, und Maria...«

»Na na, junge Mann, ut Barmhartigkeit mit mien Dochter warrt Se de beiden Lüüd woll nich utenanner brecht hebben!« see Boysen en beetjen füünsch. »Se sünd von Adel, höör ik von Maria.«

»Ich hatte bisher einen bürgerlichen Namen, Herr Boysen; aber neuerdings haben meine Eltern den Adel, welchen mein Großvater abgelegt hatte, wieder aufgenommen, was ich sehr beklage, denn unsere Zeit ist gerade am Werk, all diesen Flitter hinwegzufegen.«

»Dat denk ik nu nich, aver mi fallt wat anners in. Dat is al vorkamen, dat hoge Herren eren Naam för en Tietlang versteken hebbt, üm dar Togang to finnen, wo se sünst ni willkamen weren.«

»Herr Boysen!« reep Sterlau un drau mit de Ogen, »einen Schurken laß ich mich nicht nennen, auch von Ihnen nicht! Ich begreife, daß Sie sich gründlich über den informieren wollen, der die Hand Ihrer Tochter begehrt, aber welchen Grund haben Sie, ihn durch solchen Verdacht zu kränken? Habe ich gefehlt, so nehme ich jeden Tadel entgegen, die niedrige Verdächtigung weise ich mit Verachtung zurück! Ich wiederhole: ich bin Sterlau getauft, bisher Sterlau genannt, und erst in letzter Zeit, als ich hier im Quartier lag, ist ohne mein Zutun die Wandlung vollzogen. Wollen Sie Beweise, so kann ich sie Ihnen liefern.«

»Goot, dat Se dat köönt«, see Boysen geruig. »Se schüllt weten, dat wi Buurn von ole Tiden her noch en deep un taag Mißtruun hebbt gegen den Adel. Wo de Eddelmann sik ok fastwuddelt hett, waar de Buur en Knecht, en Slaav op sien egen Feldmark, un wenn de Herr mal fründlich weer mit de Buurdochter, so keem den Vader dat Gruun an, Se weet woll worüm. Ik bün en Frees hier von de Waterkant, un dat is mien Stolt. Uns' Öllervader dwung de See mit en huushogen Wall, dat ok de hööchsten Bülgen nich in 't Land kiken kunnen, den Eddelmann joog he ut Land rut, un as he wedder keem, hett he em dootslaan.«

Sterlau rich sik steil tohööcht. »In der Tat, Herr Boysen, ich versteh' nicht...«

»Laten Se mi man utspreken, junge Herr, denn weet Se genau, wohin ik stüür. De Striet mit de Fuust twischen Buur un Eddelmann is lang ut un vörbi; aver noch süüt de Adel op den Buur von baben dal, he estermeert em nich, un de minnachtige Redensaart: »för 'n Buurn holen« is so oolt as de Adel un de hungerige Börger, de eer opbröcht hett. Seen Se, darüm is de Buur opmarksam, wenn de Adel em in 't Geheeg kommt. Se spreekt mi an üm mien Dochter un möögt denken, dat all dat, wat ik eben see, hier garni her höört. Wüllt Se mi aver mal seggen, Herr Leutnant: worüm sind Se ni to mi kamen in mien Huus? Dachen Se, de Saak mal bi gode Gelegenheit as vondaag to 'n Bispill aftomaken? Is 't ni de Mö weert, en lütt Reis darüm to maken? Denkt Se, de Buur mutt dat för en grote Eer holen, wenn...«

»O, Herr Boysen, ich bitte aufrichtig um Verzeihung!« reep Sterlau rein bestörrt. »Wollen Sie es meiner unerfahrenen Jugend zugute halten...«

»Oder hett mien Swester ok düt...«

»Nein, nein, im Gegenteil, sie warnte mich, Sie jetzt schon um Ihre Einwilligung zu bitten!«

»Denn harrn Se op Maren hören schullt. Seen Se, junge Herr, wenn ik mien Dochter hergeben schall, woröber ik mi noch en Tietlang besinnen mutt, denn waar ik dat blot doon, wenn se Eddelfru nöömt un as Eddelfru holen waar, ganz so, as wenn se adlig gebaarn weer, de Buurdeern is vergeten – verstaan Se mi?«

»Ach, Herr Boysen, wenn Sie mir doch vertrauen wollten! Für mich sind diese Standesunterschiede...«

Boysen wink mit beide Hannen af. »De Minsch is as en Hund, junge Mann: de löppt, wenn he jung is, jeden na, de em locken un gefallen deit, naher bellt he alle Lüüd an, de ni to sien Huus höört, is gar beetsch un böös darto. Ik wull man utspreken, wat hier mi all in Wegen steit. – Un wat seggt Eer Öllern darto?«

»Noch sind sie dagegen«, see Sterlau en beetjen benaut, »aber ich hoffe sie umzustimmen.«

»Un wenn dat nich glückt?«

»So heirate ich mit Ihrer Erlaubnis Maria ohne Einwilligung meiner Eltern – ich bin mündig.«

»Hollt stopp, junge Mann, dat paßt mi nich, sowat kenn ik nich! Mien Dochter kommt in keen Familie, wo se ni ganz un gar willkamen is. Un womit wullen Se en Fru versorgen, wenn de Öllern de Hand nich apen doon wullen – Vermögen hett Maria nich.«

»Ich bin Maler...«

»Stubenmaler?«

»Nein, Kunstmaler.«

»Schaad, en Anstriker weer mi as Swigersöön lever! Wo mi de Kunst bemött is, harr se ümmer hellisch dünne Been, holle Backen un hungrige Ogen. Un nu hören Se mi mal an, mien junge Herr! Wenn Se mi de Inwilligung von Eer Öllern bringen köönt, denn will ik mal mit Maria spreken«, see Boysen en beetjen fründlicher. »Se möögt darut afnemen, dat ik Se ni ganz trüchwisen will – veel is dat nich, aver dat is wat.«

»Ich bin auch mit dem Wenigen zufrieden«, see Sterlau un drück em warm de Hand. »Nur erlauben Sie mir, daß ich Sie ab und an besuche!«

»Nee, dat do ik nich! Ok mien Dochter laat Se ganz tofreden, bet ik mien Verlööv geben heff. Hier is mien Hand, nu slaan Se in! Nee, nee, maken Se keen Ümstänn, dat nützt ganz un gar nix.«

»Darf ich denn auch nicht mit Maria korrespondieren?«

»Nee, Herr Leutnant, as ik segg, Se schüllt eer ganz un gar in Ru laten. Is dat Gefööl echt, wat Se för mien Dochter hebbt, so warrt dat sach ni verdampen in en paar Jaar – oder sünd se bang üm mien Dochter?«

»Nein, nein, aber...«

»Nu ja, woto denn? Müchen Se, dat Maria noch meer in 't Gereed kommt? Wat glöövt Se woll, wat en lose Tung darvon seggt, wenn en jung Mäden mit en Leutnant op de Heid rümdammelt?«

»Es kommt sehr darauf an, wer Ihnen über unsere unschuldigen Spaziergänge berichtet hat Herr Boysen; würden Sie mir darüber Aufschluß geben?« froog Sterlau, de Maren in Verdacht harr.

»Geern, dat hett mien Dochter daan.«

Sterlau verschraak sik: »Maria?«

»Jawoll, Herr Leutnant, un de hett de Saak sach ni slimmer utmaalt, as se is. Licht is eer dat ni waarn; in de Fedder wull't ni rin, as ik eer Breven anmarken kunn, un so bün ik hinreist un heff eer dat affraagt. Mien Swester heff ik dat slimm verdacht, dat se sowat anseen un tolaten hett, un ik weer vondaag gewiß ni hier, wenn Maren mi ni schreben harr, dat ik Se hier vörfinnen waar. Ik wull mi doch mal den Mann beseen, de mien gode, prächtige Deern von den graden Weg aftolocken verstunn – nee, nee, swigen Se man rein still, junge Herr, de Saak is nu mal nich anners to beteken! Se meent dat nu eerlich, un ik will't glöben, dat Se dat von Anfang daan hebbt, aver wat denkt un seggt de Lüüd – de goden, meen ik – darvon? Hier to Lann glöövt keen Minsch, dat en Leutnant, un nu gar een von Adel, en Buurdeern frien deit, un treckt he mit en verspraken Bruut von en annern rüm, so mööt se glöben, he hett slechte Gedanken – is 't ni so?«

»Sie haben recht, Herr Boysen, ich werde mich gedulden!« see Sterlau benaut.

»Seen Se to, wat Se mi verspreekt, junge Mann! Se schüllt mien Dochter ganz tofreden laten, eer ni schriben, eer ni gröten un eer nix bestellen laten, bet Se vör mi un eer hintreden köönt un seggen: nu kann un will ik mien Woort waar maken, hier is mien Vader, de sinen Segen darto geben will. Denn schüllt Se heel willkamen ween, ok von mi, aver anners nich – slaan Se in, hier is mien Hand!«

Sterlau lee sien fine Hand in de harde Buurnfuust: »Die Bedingungen sind hart für mich, aber hier haben Sie mein Wort. Nur muß ich Sie auch um eine Zusage bitten.«

»Na?«

»Daß Sie Maria zu keiner andern Verbindung überreden oder gar zwingen.«

»Goot, dat Se darop kaamt. Gewiß, dat warr ik ni wedder doon, dat is de lütt Deern un mi sülben garto slecht bekamen. Aver wenn se nu na en Wiel vör mi hintreden waar mit en goden düchtigen Mann, de eer frien will, wat denn?«

»Das wird sie nimmer tun!« reep Sterlau.

»Ik glööv dat ok nich, aver so 'n Mädenhart hett oft sunnerbare Infäll. Un wenn dat passeer, wat waarn Se darto seggen?«

Sterlau maak en Bewegung, as wenn he wat von sik afschüdden wull, denn see he bina basch: »Dann ist sie frei, selbstverständlich!«

»Also denn is se fri! Un wenn Se sülben nu op annere Gedanken kaamt?«

»Herr Boysen!«

»Na na, smiten S' dat nich altowiet weg! Se kaamt noch in mennich Quarteer, seet mennich smuck Gesicht, finnt överall en apen Döör – man mutt nix aflaben, as sik de Nees nich attobiten. Ik will nix as dat Verspreken: wenn Se sik besinnen schullen, denn schüllt Se mi blot en lütten Breef schriben un mi dat weten laten, damit Maria begraben kann, wat för eer doot is – en korten Bescheed, wüllt Se dat doon?«

»Das wäre doch nur meine Pflicht und Schuldigkeit!« reep de junge Mann dullerhaar.

»Goot, Herr Leutnant, denn weer de Saak jo op 't reine; ik denk, wi hebbt nix vergeten. Wi laat also Maria all beid ganz tofreden, dat se sik wedder verhalen kann. Un ik segg noch mal: hett de Saak den Verloop, den Se un Maria hööpt, nu ja, denn schall mi dat ganz recht ween. – Dar kaamt de Paster un Paul Struck; ik denk, wi hoolt darvon op.«

Boysen nück em lisen to un gung de beiden in 'e Mööt. Sterlau söch sik en eensamen Weg durch den Appelgaarn, noch kunn he nüms ünner de Ogen kamen un geruig anspreken.

Dat weer en scharp Examen, un mennich Woort weer fullen, wat em wee daan harr. Un dochen müß he sik seggen: he kunn den Vader dat nich verdenken, so to düden un to doon. Aver wat weer dat mit Maria, weer se to verstaan? Eren Vader harr se allens seggt, un vör em harr se sik versteken! He keer in sik de Sak ümmer un ümmer wedder üm, aver sien Gedanken versneren sik ümmer meer.

Do dee sik en Finster apen na den Appelhoff to, un he höör sinen Naam lisen ropen. Sterlau gung rasch ran un seeg Maren eer eernst Gesicht.

»Se sproken lang un iverig mit minen Broder – hebbt Se von Maria seggt?«

Sterlau nück.

»Denn weet Se nu, dat Se dumm Tüüch maakt hebbt, Herr Leutnant! Kunnen Se ni töben? Wat see he denn?«

Sterlau vertell eer mit wenig Wöör, dat Boysen em ni ganz trüchwiest harr, dat em Maria aver vörkamen dee, as wull se em loslaten. »Hoffentlich nimmt der Krieg bald wieder seinen Anfang!« sett he hinto.

»Du gode Gott, wo jung Se sünd! Se hebbt woll eer den Hoot verlaren, nu ok den Kopp? Mien Broder is de beste Mann, de mi je bemött is, un wat he versprickt, dat steit as en Boom. Un Maria is verschüchtert, wider nix – denken Se an dat, wat ik in Nimünster see! Ik schriev bald mal an Se. Aver nu kamen Se bald rin; dat Se hier alleen rümbistert, fallt op!« Se see dat lies un rasch un maak denn dat Finster wedder to.

Maren schull den Dag keen rechte Gelegenheit finnen, mit eren Broder to spreken. Blot in den Ogenblick, as he von eer Afscheed neem, see he heel eernst: »Du hest noch wat op'n Harten von wegen Maria; komm na Steenholt, wenn Du mi seggen wullt, wat Du verswegen hest. Aver denn de volle Waarheit, to 'n Versteekspelen sünd wi nagraad to oolt!«

Dat Woort dreep eer hart un smeet en depen Schadden in den Hochtietsdag.